donderdag 23 februari 2017

Toedracht

Toedracht


Het is de natuur, zeg je. Niet anders. Hij
vloog te hoog, zijn kop tegenwinds. Het
overzicht kwijt. Te onervaren, weet je, nog
niet bestand tegen de felle elementen.

Het was tijd, wist ik. Niet anders. Ik leerde
steeds hoger vliegen, mijn kop vastberaden,
het overzicht steeds scherper. Te eigenzinnig,
zei je, bestand geworden tegen je overmacht.

De kop liet hij hangen, liet zich te gemakkelijk
vangen. Ze raadde mij hem in een doos te doen,
2 uur lang, ongestoord in het donkerste donker.

Jaren duurde het voordat ik mijn stramme vleugels
weer uit durfde slaan en de vrijheid verkoos. Hij stierf
langzaam een holle dood en ik besef

dat ik het had kunnen zijn.


Conny Lahnstein
23 februari 2017

woensdag 8 februari 2017

Grens

Grens

Hoe dun is een zijden draad, hoe
scherp het zwaard, hoe ver ligt
de leugen van de waarheid af,

hoe hard moet de wind waaien
voordat het mijn gedachten vervliegt,
de hete adem in mijn nek bekoelt,

wanneer herken in een doodlopende
weg, wordt blind vertrouwen ziende,
is de maat vol, de boom te hoog

totdat zij knapt?

Conny Lahnstein

8 februari 2017