donderdag 31 augustus 2017

Als (voor mijn liefste)

Als
Voor mijn liefste

Je bent de schemer, de nevel over de
landerijen. De opgaande zon die haar
eerste stralen werpt tussen het ritselende
lover. Als de weg, kronkelend zoekend
naar ergens. De kwinkelerende merel
van morgenstond tot avondrood.

Je bent als de mijmerende vijver, de
kromme Kattenstaart, de verlokkelijke
Verbena’s. De welkome vlinders en elk
onooglijk insect. Als de kalme, sussende
bries in de Vlier, de hongerige duif en de
troostende regen. Als onbeschreven blad.

Ogen die zich telkens verwonderen,
als nieuw, opnieuw,
altijd

Conny Lahnstein

31 augustus 2017

Duister

Duister

De nacht verliest zich in verscholen
daden, vreest het daglicht. Het
hart op hol voor het verborgene, de
handen tot vuisten diep in de zakken.

Geritsel in de struiken doet wijken,
de adem ingehouden voor het
ongewisse, de ingebeelde onzichtbaar
op de loer, het haast, vermurwt mij.

volgt de echo van mijn hakken. Verblind
als aangeschoten wild ontvlucht ik
mijn angst, vind ik licht en schrik
van mijn eigen bevroren schaduw.


Conny Lahnstein
31 augustus 2017



muziek: ‘ Oriens’ door Cellomusik II – Aino Myrstener Cello

Lazarus

Lazarus

Het is hoogtijd: de uittocht toetert.
Het slappe koord biedt geen uitweg,
kronkelbenen tillen geen gewichtige
zaken, het benevelde hoofd evenmin.

De ronde buik vooruit, de olie klotst
en kolkt tot voorbij de lippen. Het
gestripte imago verdwaald, laveloos,
ladderzat, voor dood en te grabbel.

De schemer herrijst.

Conny Lahnstein
31 augustus 2017


Muziek: ‘Liten Pyramid’ (Cellomusik II – Aino Myrstener Cell)

zaterdag 19 augustus 2017

Besluit

Besluit


Terwijl de dreigende
wolken het onheil 
aankondigden, liepen
de vrouw en haar kind
argeloos richting zee. 

De woeste golven
betraanden hun 
gezichten. stuivend
zand striemden bestraffend
hun huid.

Zij zwom naar de
ondergaande zon om
met haar lot af
te rekenen. Aarzelend
keerde ze terug.

Het kind schudde het
hoofd en besloot voor
altijd een andere weg
te nemen.


Conny Lahnstein

17-4-2017

Leugen

Leugen

Ze was nog vergeten te zeggen
dat ze al vertrokken was voordat
de besloot voorgoed te gaan.

Ze schreeuwden hun ongelijk in
bewapende woorden, hielden de
buren wakker voor de zoveelste keer.

Daarna kringelde hij rook en tuurde
zij door het raam naar de verdorde
Horentsia’s onvindbaarvoor geluk.

De wanhoop greep haar bij de haren,
sleurde haar de trappen af en smeet
haar zonder omkijken weg

de waarheid in.

Conny Lahnstein

21 april 2017