Witbrood

Witbrood

Het is vrijdag, het laatste gouden zonlicht

vindt haar weg tussen de zich lengende

schaduwen. Hij beluistert muziek die klinkt 

als een wiskundige formule. Het vriest nog

net niet. Ik fotografeer de ijsblauwe lucht.

We blijven hier tot maandag, doen verder niets

tot het moment zich voordoet waarop de

deuren worden ontsloten en wij de stappen

vooruit weer maken. Maar tot die tijd houden

we het bed warm en vieren we de liefde. 

Conny Lahnstein

Mechelen

22 november 2019

Pergamijn

Pergamijn

Zij praat mijn richting uit. Ik kijk achterom 

en gebaar haar of ze mij bedoelt. Ze komt hier

elke week, zegt ze, koopt appels, sla, bananen.

Terwijl hij de marmeren trap afdaalt, 

loop ik naar boven. Verrast begroet hij 

mij als waren wij ooit goede vrienden.

De straten en huizen komen mij bekend

voor. Toch was ik hier nooit eerder. Een 

vrouw zwaait vanachter gesteven vitrages. 

Het fotoalbum valt open, ik herken de 
gezichten, streel ze zachtjes met mijn 
vingertoppen en besef dat ik ze nooit 
meer zal tegenkomen.  

Conny Lahnstein

Mechelen 22 november 2019

Snippers

Snippers

Daar staat hij dan, de jongen met de
koffer vol geluk. Een koffer die niet meer
open kan. Wanhopig zoekt hij naar de
code van het slot.

De mensen halen hun schouders op.
Waarom geluk zoeken in een koffer,
terwijl het overal te vinden is?

Hij verzamelde al zijn eigen geluk
en heeft het in de koffer gedaan.
Om te beschermen tegen het ongeluk.

Daar staat hij, een gebogen man voor de
rand van het hoge dak. De zware koffer in
zijn hand. terwijl hij  zich laat vallen
springt de koffer open.

Nog nooit voelde hij zoveel geluk.

Conny Lahnstein
31 januari 2019

Ontij

Ontij

Nu we bij machte zijn om elke cel tot 

voorbij de kern te ontleden, in te zoomen

op de diepere lagen van het bestaan en ons 

incompetente brein tarten om dat laatste 

stukje schepping compleet te krijgen, 

hoe meer we dit wonder op afstand 

beschouwen, ons ontkoppelen van ons 

bestaansrecht tot woekerende eencelligen.

Moeder aarde - dit keer door eigen toedoen – 

voor de zoveelste keer dreigt te vergaan, 

zijn er de redders die het roer overnemen, 

schieten met boomstekken in veraste grond, 

de ontvankelijke aardkorst bekogelen met 

miljoenen zaadbommen, plastic zeeën 

afromen, tuinen ontstenen, om wat nu nog is, 

om het tij te keren.

Conny Lahnstein

8 oktober 2019

Zappen

Zappen

Ik droomde van je, zei ze, we zouden 

om klokslag 3 onzichtbaar worden. Ze

verwees me naar haar bed om tijd te 

winnen en ging kinderen leren wandelen.

Het is nooit te laat om oplossingen te 

vinden voor angsten en eenzaamheid,

zei ze. Je moet vragen anders wordt je

overgeslagen. De deuren luisteren niet. 

We lopen langs het pad, er komt geen

eind aan als je niet kijkt, zei hij. Loze

gedachten schieten als paddenstoelen 

uit de grond. Zij wil ze omschoppen. 

Hij heeft de helft van 

haar hart geroofd. 

Conny Lahnstein

7 oktober 2019 

Stoer

Stoer

Uiteraard staat ze haar mannetje, heeft 
ze haar woordje klaar. Boent ze vloeren, voedt 
ze de gulzige monden van haar goddeloze 
kroost, staat ze paraat voor naderend onheil 
en biedt ze zielenrust. Op haar kun je rekenen,

zij heeft alles onder controle. 

Tot ze ‘s avonds als een dweil op de

bank neerzijgt, de tv het woord laat

doen in oeverloos gelul en starend zolang 

het maar beweegt. De zak chips en de 

zoveelste fles Merlot laat nivelleren tot

haar gemoed de bodem heeft bereikt.

Haar bed heeft het nakijken. Het is een 
kwestie van los kunnen laten. 

Conny Lahnstein

2 oktober 2019

Fluistering

Fluistering

Het zou een vlinder mogen zijn 

die in een oogwenk dartelend mijn 

aandacht trekt, als een soort van teken 

van leven, voor heel even maar. 

Het zou een zuchtje wind mogen

zijn, die mij zacht influistert dat het 

goed is zo, die me geruststelt als de 

wolken zich donker samenpakken. 

Dat hij er als het ware toch nog zou 

zijn en ik verrast kon glimlachen. Hem 

weer voor me te zien, zoals ik hem weet, 

voor even voel, zoals ik me hem herinner.

Conny Lahnstein

1 oktober 2019

Gemis

Gemis

Voor A. 

Zodra het licht wordt is de tuin haar 

toevluchtsoord, wiedt zij onkruid en 

schikt ze bloemen in een vaas. Volgt ze 

laverende vogels, bezoekt ze haar

kinderen en vriendinnen om hen te 

troosten. 

Zodra de avond valt, dekt ze de tafel met 

dat ene bord, schuift ze de gordijnen 

langzaam dicht, totdat het lege huis haar 

adem echoot en als een rouwsluier over 

haar schouders neerdaalt. 

Zodra de nacht aanbreekt, is zij de 

weduwe en staat zij zichzelf haar 

tranen toe. 

Conny Lahnstein

30 september 2019

KleinVertoon

KleinVertoon

Donderdagavond om de week druppelen ze 

binnen, schuiven aan en drinken wat. Een standaard

wordt geinstalleerd en stoelen aangeschoven.

Het zijn vrienden en oefenen al jaren. Alleen de viool 

is wispelturig, de sopraan gaat richting alt, inzichten veranderen en muzikale lijnen worden bijgesteld. 

En dan het podium, het geluid uitgemeten, de

klanken en kleuren op elkaar afgestemd. Het plezier 

en de zenuwen en dan de lach en het applaus.

Donderdagavond om de week. Geen ijdelheid 

meer, maar van samen.

Conny Lahnstein

13 september 2019 

Plekken van Plezier, monumentendag

Compartiment

Compartiment

In de hoogste regionen van het jaren

dertig huis, werkt hij al jaren aan de

infrastructuur van zijn eigen kleine wereld: 

een berglandschap waar minimensjes 

wonen met navenante bomen en huizen. 

Hij speelt zijn dagelijkse spel, checkt

zorgvuldig de vervoersbewijzen en bij

calamiteiten bedient hij geroutineerd

het besturingscentrum. Seinen tingelen

op de door hem ingestelde vertrektijden.

Zijn vrouw leeft al jaren niet meer. Zij zit

op het bankje in het park en laat het

plastic hondje uit. 

Conny Lahnstein

12-9-2019

Barsten

Barsten

Van die beestjes met 30 pootjes, die je

inademt, overal op zitten en door de lucht

zweven. Dat ze krioelen, zoals ze beweegt

met haar vingers, haar armharen rijzen.

Van de stress heeft ze haar diabetes niet

onder controle, belandt ze regelmatig in

het ziekenhuis. Gisteren nog, nadat haar

kinderen uit huis werden geplaatst.

Dat zij het nog makkelijk heeft, constateert

de arts. Haar in verbijstering achterlaat, 

terwijl kelen schor worden geschreeuwd, 

het ongedierte welig tiert. Dat ze weet.

Hun immuunsysteem wordt

er sterker van.

Conny Lahnstein

11-9-2019

Trein naar Heiloo

Elementen

Elementen

Er hangt grijs in de lucht. Het helm, 

getart door rukwinden, lijkt niet te

temmen. De golven doorsneden door 

voortgetrokken vliegeraars, rollen in

duizenden schuimende bellen uiteen.

Ik waad mijn voeten, week de wieren 

en al wat bekleven is los. De wind 

verwaait mijn bezwaarde gedachten, 

laat zijn wat het is. 

Wij kijken tot de zon onder gaat, lossen 

op in vlammengloed. Heffen het

glas op wat achter ons ligt en 

komen gaat. 

Conny Lahnstein

Nautilus, Egmond aan Zee, 20-7-19

Luister

Luister

Deuren sissen open. Het licht spat van 

het billboard af. In felrode letters lees ik 

Het Geluid. Ik staak mijn gedachten en spits 

mijn oren, vang aan met luisteren en hoor

stroomleidingen zoemen, reizigers
sprintend en klossend om nog net de
volgende trein te halen, klakkende
voetstappen die de trap afdalen,

een vouwfiets met tikkende wielen, een
magnetron die een ontbijt klaar tingelt,
gestroomlijnd en snerpend de poortjes
door, papaplu’s die open zoeven,
opspattende regen in plassen en

een stem die vertelt dat haar man 

gisteren is opgenomen in een hospice. 

Conny Lahnstein

10-9-2019

Station Haarlem, ochtendspits

Treincoupé

Treincoupé

De ramen lijken van goud vandaag, zegt 

de vrouw naast me, een typische Willink

lucht. Een statige vrouw op glitterhakken

doorkruist geruisloos ons beeld.

Ze neemt plaats tegenover ons en spiegelt 

zich in haar mobieltje om zich vervolgens

uitgebreid op te maken. 4 lagen blauwe

mascara worden aangebracht.

Ik staar naar buiten en bestudeer mijn

weerkaatste zelf en kan nog steeds niet

wennen aan mijn ouderdom. Vandaag

worden er weer taartjes getrakteerd.

Tijd wordt later

nooit ouder. 

Conny Lahnstein

Trein naar haarlem

9-9-19, 7:34 uur

Bevlieging

Bevlieging

na een gesprek met Elly de Waard 

over de mensheid d.d. 20 november 2017

Als een postzegel balanceren wij broos 

en steeds sleetser op die torenspits. De 

wijzers onder ons tikken feilloos de 

vergankelijke tijd, tellen onze toekomst 

af, stapelen de splinters tot we kantelen: 

Zijn gespiegelde evenbeeld aan diggelen. 

Maar zolang we de handen wassen

in onschuld, nieuwe wegen vinden in 

de laatste stoffelijke resten, zo zal het 

geschieden: een komen en gaan van 

spitsvondigheid, het tij keert en evolueert,

weer opstaat en leven zich openbaart,

zolang

Conny Lahnstein

20-11-2017

Overmacht

Overmacht

Zij spreekt overwegend in de derde persoon.

Voegt daden bij woorden en draagt over tot

ze kunnen worden afgevinkt. Wikt en weegt

de voorspelbare weekeinden.

Hij rijdt haar tot voor de winkels, wacht af

tot de wekelijkse voorraad wordt ingeladen.

Hun bloedband beknelt al jaren, maar de 

tijd verstreek tot gelaten aanvaarden.

Dingen gebeuren: de wasmachine moet

gerepareerd, al maanden. Haar vaste 

werkplek is bezet, de katten knagen haar

kleren sleets, de eerste grijze haren.

En hij is alweer in de war.

Conny Lahnstein 

4 september 2019

Schrappen

Schrappen

De woorden vloeien uit de dichter zijn pen, terwijl 

zijn vrouw bepaalt wat die avond op tafel zal 

komen. Het is geen vetpot. Haar baas neemt 

vertwijfeld de financiën nogmaals grondig door.

De woorden herlezen, gewikt en gewogen. Het 

diner gecheckt op arme koolhydraten en vezelrijk, 

de loonlijst op alfabetische volgorde qua aanvang 

contract in één druk op de knop geschikt.

Gelijktijdig vangen zij aan te schrappen: in één 

pennenstreek de overtollige woorden, 1 kilo 

winterpenen, haar naam gedeleted van de 

loonlijst. En ondertussen gaat de zon onder.

Conny Lahnstein

4 juni 2019