Gevederde zinnen
Nu jij
mij tooit met je gevleugelde hoed,
volg ik
het zilveren pad, grauw en grijs door
hermetische
wolken omsluierd, tot aan het
lispelende
water en schrijf je nader.
Ik volg
de vele versteende passen langs
geel
gesternte in weerbarstig groen. Het
ruist en
tjilpt, vertraagt mijn oog door
alarmerende
vlucht. Het was loos.
Jij was
hier eerder. Ik herken de gestolde
woorden
van de seizoenen. De prangende
stilte
maant mij de weg terug. Naar het
bankje
dat leeg en vergrijst op mij wacht.
Conny
Lahnstein
13
augustus 2016
Woudweg,
Bergen aan Zee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten