Nouveau Riche
Daar staat ze, een lachende meid in de keuken,
gepenseeld in stemmige ombertinten tot goud.
Overvloedig fruit en eend wachtend het hakmes,
de kap en het smetteloos schort subtiel in toef
wit.
De lichtval zorgvuldig uitgemeten gestreken.
Ze heeft er zo’n last van klaagt ze, vermoeid
door tergende ergernis. Epidemisch en nimmer
aflatend zoemend en zwermend. Het rijpend
fruit tot voedingsbodem van nieuw grut. Door
kieren en reten komen ze, gaan ze nooit.
De hitte van gesloten ramen, zinloos. Het
gistend
deeg een metropool van Drosophila melanogaster.
De tafelgasten laten het zich smaken. Volle
monden
eendenborst, grof taalgebruik en dronkenschap.
De meid schuilend voor komend ontucht.
Ze eten er niet minder om.
Conny Lahnstein
7 september 2016
Monumentendag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten