Zonnebril
Mijn hoofd liep over
vannacht, rakelde
onophoudelijk vreemde
woorden
op. Door de zon van
gisteren, zeg je.
Zal zij daar ook last van
hebben,
die vrouw op het perron
met
haar geblindeerde
ogen?
Elke ochtend vroeg passeer
ik
haar, houdt snerpende herrie
stil
aan onze voeten, sissen
deuren.
Hoofden schrikken op bij het
uitvallen van kunstlicht,
mompelen
wat in donkere taal.
Uiteindelijk wachten zij in
rijen
een uitweg. Druppelen als
zwarte
rivieren naar zee zodra het
sein
wordt vrijgegeven.
Conny Lahnstein
10-1-2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten