Gemurmel
Het luistert zich als mijmerende
monniken, zwelt aan tot jengelend
kind. Geschuifel van stoelen.
Ik waan mij in een stolp van
luchtledigheid, wentel mij in
zon.
Het hete glas verdampt tot
kolken,
zij lijkt te drijven in wolken
van
munt, stuwt zich op, ik adem in.
De badmuts nipt aangebrand haar
koffie, maar de laatste teug giet
fors. Het serene wit van haar
gestalte
versmelt met de Kalanchoë als
bloedrood op witte sneeuw.
Ik observeer van achter mijn
glazen huis, het zand op mijn pad
wordt opgeveegd. Het harde licht
verscherpt tronies, en besef, jij
was mijn vriend,
ooit.
Conny Lahnstein
Egmond aan Zee, 28 december 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten