Ontwaken
Tussen de gestapelde roestige
bladeren
vond jij mij, het vermolmde kind,
De ogen terneergeslagen, in
vergetelheid
gelaten, verweesd tot vaag verlangen.
Jij verschuilt mij in jouw
diepste
plooien, wiegend laat ik mij wekken,
durf mijn verstokte vleugels,
langzaam
in jouw warmte te koesteren.
Voorbij de angst te verliezen, ontvouw
ik
mij, vertragen onvermijdelijke
tranen
mijn pas, maar schoorvoetend
naast jou,
Conny Lahnstein
Alkmaar, 3 maart 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten