Kerst 1964
Harmonieuze stemmen in
dissonant herinneren aan
weergalmende muren.
Daarbuiten de fonkelende
sterren, mijn adem rookt
van de ijzige nacht.
Schuifelende voeten,
zuigend lijden op muren,
eikenhouten ruggen waar
achter ik mijzelf veilig waande.
In de verte onbegrijpelijke
woorden, zwijgende bloemen,
lispelende kaarsen,
flikkerend in blauw glas en
verlichten de vaas, waaruit
hij monotoon dronk.
En steeds weer die
stemmen, onwerelds, zij
prikten mijn rug en ik zocht
ze met open mond, zong
hen na alsof ik een engel
was, zonder vleugels.
En zo zou ik altijd blijven.
Conny Lahnstein
26 december 2014
Alkmaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten