Verscheurd
Ik hang en wacht geduldig
mijn tijd.
Wat moet ik anders? Ik ben
de eenzame allemansvriend,
het vege teken aan de wand.
Mijn donkere grot van rust,
riekt naar ontkenning, En
toch hoogst noodzakelijk
hang ik gelaten, laat ik mijn
rol tot verschoning bepalen,
blad voor blad.
Ik lijd een verscheurd
bestaan. Laat mij je strelen,
wikkel mij in, vegen. Vouw,
prop en besmeur mij. Rol
mij tot ik er draaierig van
word. Leger en leger voel ik
mij tot op mijn
grauwe kern. Tot ik op ben.
En wat ooit was van mij na
geritselde vermorzeling,
weerkaatst in kolkend zwart
Gat en mijmer
‘mijn gespiegelde
universum.
Conny Lahnstein
Closetrol - 22 december 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten