Paperassen
Zover de dozen zich laten reiken, als blokken
huizen zonder ramen of deuren, stapel ik wat
zich vergeten waande, wachtten geduldig hun tijd
Met weifelende handen, ontsluit ik verstoft
verleden, ontwar ik de kralen, verbaas mijn
spiegelbeeld tot wat ooit was weer terug.
Ik blader de wisselende handschriften, van
onderhuidse tranen, van twijfel tot zoet vergeelde
vergetelheid. Ik probeer ze zin voor zin.
Het moet verglijden, in mijn gerimpelde handen
op adem komen, of berusten voor wat het was
in vertederde glimlach gekoesterd voor later
© Conny Lahnstein
31 maart 2015
