dinsdag 28 juni 2016

Verteren

Verteren

Je vleugelt langs gesloten
deuren en geblindeerde ramen,
waant jezelf tot schim. Het kluister
maant tot ontluistering, angst en
wantrouwen. Ze omlijsten je holle
oogkassen, tot aangeschoten wild.  
Ik sus je, wieg je in mijn verlamde,
onmachtige armen.
Ik mis je.

Je koestert de vogels in de
hermetische tuin, mijmert in
gezetelde wakers van verweerd
hout. Het gras, de gladgeschoren
getuigen van twijfel en wanhoop. Van
gevederde onschuld en sigaar. De
as getikt tot achterhaalde klok
van bevroren tijd.
Ik mis je.

Verteerde symbolen op verschoten
muren, je tast ze tot mystieke
woorden, ontrafelt ze dolend tot
schijngeboorte. Je eigen goden
struikelend over inkt op verfomfaaide
vellen papier. Je voeten dronken zwalkend,
je hoofd verdampend. Ik volg je,
in elke komma en adempauze.
Ik mis je.

Conny Lahnstein
Olvendijk 18-6 t/m 5-11-2015

27 juni 2016

maandag 6 juni 2016

Het andere huis

Het andere huis

Het stille zeedorp, omgeven door verlaten
duinen, verkondigden geen welkom. De tuin
ontbrak aan lieflijk lover, maar zwarte aarde
bedekt met zompig mos. De treurige stronken,
moedwillig gekapt en gelaten voor wat ze
waren. Modderige voetstappen op het
onbekende laminaat.

We tuurden onrustig de ramen, zochten
naarstig onszelf en de zo gekoesterde
herinneringen. Wensten ons de Teunisbloem
en overvloedige Bosrank. Zelfs de Tjiftjaf en
de Merel vervlogen in tijd en tranen. Geen
troostende sneeuw, maar de onophoudelijke
gure storm.

Langzaam thuis komen, als zaailingen
vaste voeten voelen in omgespitte aarde,
ongedurig de planten en het lengen van de
dagen. De lente de vogels, het ontluikende groen,
het leven in de vijver. De duinen steeds meer
onze duinen. Je wachtte de dagen tot de eerste
neergestreken Waterjuffer.

Het lover ruist voortdurend, want ze zeewind
zal nooit rusten. Maar het huis, de
katten soezend de zonnestralen en wij komen
weer op adem.

Conny Lahnstein

Egmond aan den Hoef, 1 juni 2016