Witbrood

Witbrood

Het is vrijdag, het laatste gouden zonlicht

vindt haar weg tussen de zich lengende

schaduwen. Hij beluistert muziek die klinkt 

als een wiskundige formule. Het vriest nog

net niet. Ik fotografeer de ijsblauwe lucht.

We blijven hier tot maandag, doen verder niets

tot het moment zich voordoet waarop de

deuren worden ontsloten en wij de stappen

vooruit weer maken. Maar tot die tijd houden

we het bed warm en vieren we de liefde. 

Conny Lahnstein

Mechelen

22 november 2019

Pergamijn

Pergamijn

Zij praat mijn richting uit. Ik kijk achterom 

en gebaar haar of ze mij bedoelt. Ze komt hier

elke week, zegt ze, koopt appels, sla, bananen.

Terwijl hij de marmeren trap afdaalt, 

loop ik naar boven. Verrast begroet hij 

mij als waren wij ooit goede vrienden.

De straten en huizen komen mij bekend

voor. Toch was ik hier nooit eerder. Een 

vrouw zwaait vanachter gesteven vitrages. 

Het fotoalbum valt open, ik herken de 
gezichten, streel ze zachtjes met mijn 
vingertoppen en besef dat ik ze nooit 
meer zal tegenkomen.  

Conny Lahnstein

Mechelen 22 november 2019

Snippers

Snippers

Daar staat hij dan, de jongen met de
koffer vol geluk. Een koffer die niet meer
open kan. Wanhopig zoekt hij naar de
code van het slot.

De mensen halen hun schouders op.
Waarom geluk zoeken in een koffer,
terwijl het overal te vinden is?

Hij verzamelde al zijn eigen geluk
en heeft het in de koffer gedaan.
Om te beschermen tegen het ongeluk.

Daar staat hij, een gebogen man voor de
rand van het hoge dak. De zware koffer in
zijn hand. terwijl hij  zich laat vallen
springt de koffer open.

Nog nooit voelde hij zoveel geluk.

Conny Lahnstein
31 januari 2019