Aftellen

Aftellen

We vieren de eerste dag een tweede

kans, de allereerste kwam te vervallen. 

Ze hangen jassen aan stoelen, hoeden

worden afgezet. Straks gaan we drinken

tot het aftellen kan beginnen. 

De glazen blijven gevuld, de tongen worden

losser, de magen voller. Zeker nu de tijd dringt. 

Op de maat van zwoele klanken worden geheimen 

toevertrouwd aan het zachte licht, 

terwijl zijn hand beweegt als een 

kwettterende eend, heeft zij de punt 

achter haar laatste zin nog niet kunnen

vinden. De avond nadert zijn einde en

terwijl de kat zich gapend uitstrekt,

wordt het nieuwe jaar 

nogmaals ingeluid. 

Conny Lahnstein

2 januari 2022

Voor M&A

Ochtendgloren (herziene versie)

Ochtendgloren

Die dag waarop hij zijn zwartste jas aantrok,

sloot hij zijn deur achter zich en liep zijn 

schaduw achterna naar het duin tot aan 

de onstuimige zee. 

Daar tuurde hij naar zijn leegste leegte, voorbij 

de ondergaande zon en de purperen nacht. 

Het zuigend zand omsloot zijn enkels als 

genageld tot aan

het ochtendgloren waarop zijn verwaaide jas de open

zee verkoos. Hij twijfelde hem achterna, tot dribbelende 

steltlopertjes, dansende wieren en wuivend helm hem 

tomeloze schoonheid gebaarden, 

hij terugliep, zijn schaduw vooruit, 

maar nu zeker wist door 

het licht van de zon.

Conny Lahnstein

14 juli 2016

gedicht ter bemoediging voor P.F.

4-12-2022 nieuwe herziene versie

Vraag

Vraag

Je zou je kunnen afvragen of het waar is wat

ze vertelt, dat ze dat bijzondere cadeau uit

een toverbal fantaseerde om de schaamte te

verdoezelen, haar afkomst armoe troef was. 

Je zou je kunnen afvragen of het waar is dat ze

de trap eigenhandig voor de ramen schoof om 

ze te lappen, nog net geen kleuter, omdat ze moest,

elk ouderlijk verzoek een eis, liefdeloos en kil.

Je zou je kunnen afvragen of het waar is 

dat haar moeder niet haar moeder was,

dat ze na haar geboorte verwisseld werd, 

of dat men haar weggaf, haar lieten gaan. 

En dat ze daarom schreeuwt en schopt vanuit 

haar verlamde bestaan, omdat ze nooit om die

honderden omstellende moeder-figuren  heeft

gevraagd, het verdomme haar eigen leven is.

Je zou je kunnen afvragen wat waar is, 

niet voor jou, 

maar voor haar.

Conny Lahnstein

3 december 2022

Ontmoetingen

Ontmoetingen

Vandaag is hij te moe. Herhaalt het voor de 

zekerheid en sluit beleefd zijn deur. Ernaast

wordt met deuren gegooid, terwijl ze smijt met 

afkortingen. Taal is nou eenmaal haar ding.

Haar aanrecht schreeuwt om een doekje. Ze 

wil mens zijn, geen cliënt. Ongevraagde hulp

bestraft ze met blauwe plekken. Pleisters 

worden niet meer verstrekt, ook niet stiekem.

Als het tegenzit wuift ze naar de bloemen,

speelt ze Koningin op haar eigen landgoed.

Schildert de hemel blauw, spelt ‘tamponeren’

in de nog natte verf. Later volgen de vlinders.

Ze laat zich steeds vaker duwen, zodat er meer

tijd overblijft. In het park herinnert ze zich hoe

vakantie voelt. Vertelt dat ze ooit geroofd is

en haar moeder kinderloos achterbleef.

Nog net geen tranen bij het afscheid. 

Conny Lahnstein 

28 oktober 2022

Zo'n dag

Zo’n dag

Ze zegt dat het niet past, dat het niet de hare is. 

Een kattenbrok doet haar rolstoel slippen. Er wordt

gezaagd in de tuin, de schijven vallen. Het is 

herfst zeg ze, terwijl de ander constant rondjes draait

om zijn as. Twee suikerklontjes met melk graag.

Op haar deur lees ik ‘thuis’ en iets over sprookjes. 

Te bang dat ze hier niet langer mag wonen. Haar hoofd

gloeit van het alles te moeten onthouden, omdat ze

steeds vergeet. Ze zouden erachter kunnen komen.

De volgende shift wordt afgelost, niemand gevallen

vandaag. Wel een zieke, de tests liggen klaar. Kranen

worden doorgespoeld. Het regent te hard voor een frisse 

neus. Een ambulance rijdt voor. Niemand weet waarom. 

We houden u op de hoogte.

Alleen hij wist ervan. Ze was al langer in de war.

De nacht valt met

de laatste zuchten.

Conny Lahnstein

15 oktober 2022

Keerzijde

Keerzijde

De sleutel omdraaien in het roestige slot,

weifelend de deur, ooit hermetisch gesloten, te openen

tot het kraakt. Het rag omsluiert haar bij het

binnentreden poogt nogmaals haar het web in te lokken.

Daar het diffuse licht, ooit gedoofd. In 

de uitgesleten voettreden de trap op. Ergens

moet het zich bevinden, haar verwaarloosde

jeugd, nagenoeg gestorven aan ontkenning.

Dan de zware gordijnen, sluiers vol stof gevangen

om vooral niet op te laten waaien en geheimen prijs 

te geven, haar geheimen, 

de ramen te openen 

om te vervliegen

en uit te ademen

Conny Lahnstein

11 september 2022

Muziek: Harold Budd & Brian Eno, The Pearl

Beroofd

Beroofd

Dat ze baart. Hen opvoedt. Kookt en

hem gehoorzaamt, zich kleedt zoals het hoort:

gehuld in zwarte doeken. 

Dat ze zwijgend een gat brult van verlangen.

Haar dromen ziet verwelken, haar leven even uitzichtloos 

als de nabije waanzin. 

Omdat vrijheid gevaarlijk is.

Omdat ze vrouw is.

Conny Lahnstein

4 oktober 2022

Gaandeweg

Gaandeweg

We luisteren naar de stilte op

een bankje in het duin. 

We zien hetzelfde maar schrijven 

anders.

Gedachten graven naar die 

ene volzin die mij gaande houdt

En dan het antwoord vanaf een fiets:

Het leven is zo gek nog niet!

Conny Lahnstein

13-8-22

Duinen bij Bakkum

Voorbijgangers

Voorbijgangers

Vertel jij het of ik?

Samen!

Ik weet niet of ik samen wil.

Gezellig toch?

Ik weet niet of ik het gezellig vind.

We zien het wel.

Conny Lahnstein

13-8-22

Transitie

Transitie

Is als zand wat door mijn vingers blijft

De dingen anders had willen doen

Afstand ziet groeien

Achteraf mijzelf 

Vooruit ziet gaan

Ergens een keerpunt.

Niet te vermijden. 

Conny Lahnstein

13-8-22

Interpretatie

Interpretatie

Dat licht, bijna klassiek, in grote 

golven uiteenspattend, majestueuze

tonen gonzen, maar geluid ontbreekt. 

Waar het oog van de meester

elke pixel in een digitale 

penseelstreek ombuigt naar

een mystieke werkelijkheid.

Immense luchten, waarin vogels

op thermiek in volmaakte vluchten

en wij ons overweldigd afvragen

Wat was er eerst en wat niet?

Conny Lahnstein

7 augustus 2022

Museum Jan, tentoonstelling Saskia Boelsums (fotograaf)

Bitterballen

Bitterballen

Ze strijkt het haar uit

haar gezicht, herschikt

haar zonnebril, glimlacht

naar haar tafelgenoot.

In grote gebaren vertelt ze

dat ze bang is voor bussen,

over als ze erin zit en ze om 

zouden kunnen waaien.

Ze snaaien de snacks die 

worden neergezet. 

Conny Lahnstein

7 augustus 2022

Terras Du Monde, Amstelveen

Gesprek I

Gesprek I

Het houdt nooit op,

ook al is er een plan,

naar boven of beneden,

niets maakt nog uit.

Het is afgesloten. Waar 

vinden we nog houvast?

We komen hier vaker, 

maar blijven op afstand.

Men kent het van horen 

zeggen, en iedereen herkent

het. Legt ons het zwijgen op.

Het is beter zo.

We wijzen dezelfde kant uit.

Het is tijd want zij 

glimlachen.

Conny Lahnstein

7 augustus 2022

Terras Du Monde, Amstelveen

Klem

Klem

Als hij de lade opent, steekt het handvat in

zijn buik vanwege het gebrek aan ruimte. Uit 

de douchekop stroomt een pisstraaltje. Het matras 

is zo hard als een plank en ’s nachts komt hij amper

aan slapen toe vanwege de geluidsoverlast buiten.

Zijn vrouw verklaart dat hij geen link heeft met

het universum, waardoor hij alle ellende over

zichzelf afroept. En vooral dat hij een luxepaardje

is door zijn verdorven opvoeding, eerder dankbaar 

zou moeten zijn. Geïrriteerd plet hij een mug.

Hij gelooft niet in toeval, eigenlijk in niets, rommelt maar

wat aan. Vol trots bekent hij een grote zeikerd te zijn, 

een raspaard in het klagen. Laat alles over zich heenkomen,

het gezemel van zijn vrouw incluis. Maar zonder haar zou

hij niet bestaan, geeft hij toe. Dan is het gedaan voortaan.

Desalniettemin

Vanaf volgende week staat

de caravan te koop voor.

Conny Lahnstein

23-07-2022

Siri

Siri

Zat er maar zo’n digitale Siri in mijn hoofd, zodat

Ik alles wist, van A tot Z en meer. Zonder moeite

vond ik de route van het eenzaamste huis op 

Pampus naar het meest afgelegen Korla in Tibet.

Binnen 1 seconde wist ik de betekenis van

dispergeren, sprak ik vloeiend Tabassaran met 

haar 348 naamvallen en had ik geen last van

Hippo-potomon-stroses-quippe-dalio-fobie.

De vraag is alleen of zo’n zogenaamde allesweter, 

betweter, allesvreter, die alles gelooft en pikt, onzin

en leugens niet van elkaar kan onderscheiden,

haat verspreidt en lak heeft aan lijden, bij me past.

Evolutie is aantoonbaar gebaat bij twijfel, dus 

houd ik het bij gezond verstand.

Voorlopig dan

Conny Lahnstein

1 juni 2022

Gesprek II

Spiegel

Om steeds weer in herhaling te vervallen,

alweer dezelfde weg te moeten inslaan.

Het spiegelgladde water opnieuw te doorwaden 

als was er nooit iets gebeurd, blindelings.

De terugblik overbodig. 

Verlies went nooit.

Het nestelt zich in al mijn poriën zonder mij

te verlaten. Ik praat tegen je, stel de vragen. 

Je antwoorden hoor ik zonder stem. Ik knik.

Je hebt gelijk, altijd gelijk, omdat je niet meer

bent. De fles is gesloten, je geest op sterk

water gezet. Maar ik volg je, hoor mezelf, lees

mijn innerlijke gedachten, want daar ben je. 

Nog wel.

Zolang ik jou besta.

Conny Lahnstein

Zaterdag 2 april 2022

Galerie

Galerie

Met stok bestijgt hij moeizaam de oude trappen,

aanschouwt de creaties van haar hand,

zwijgt en knikt. Het is dan ook échte kunst.

Tussen de beelden raakt de hond verward in

zijn riem, daarboven ruisen aaneengeregen 

gebaren, geen acht slaand op zijn angstige staart.

De glazen bol in de kast draait om zijn middelpunt,

daarnaast kogels in keurige banen hangend aan 

wolken, een stier laat zich leiden door een nymf.

Zonder poten komt een kubus nergens, eveneens

het groene gehaaitande vehikel. De grijze vlassige

vlakken drijven in wit, een vrouw verdrinkt in blauw.

De mijne hangen gedrieën in de kleinste ruimte, 

de titels verdraaid, maar het geeft niet, want

het bubbelt en borrelt, en de kaas wil ook wel.

Conny Lahnstein

10 oktober 2022

Opening expositie Dutch Luxury Design Buren (09-10-2022)

Horizon

Horizon

Herinner je de duizelingwekkende

fonteinen en regenbogen, contouren

van oude wilgen, gebogen en geknot,

daar waar we wandelden, rechtop fier,

behendig het heden trotserend, toekomst 

dromend, als leefden we onze eeuwige lente.

Onbewust nog van onverbiddelijk en 

onomkeerbaar lot, maar groeiend in 

het besef dat geluk geen stilleven is

herinner je?

Conny Lahnstein

9 september 2022

Verlangen

Verlangen

Wordt een verhaal vluchtig en onzichtbaar,

een lied zonder luwte, vergeet de werkelijkheid. 

Nachtblindheid vervluchtigt, legt memoires open. Ik 

wilde meer. De onzin geen stilstand noch afscheid.

Het wit van stilte, de cirkel rond. Geduld wiegt de

wind, ontbreekt nooit, vertedert het verleden.

Licht herhaalt zich de toekomst, verspreidt leeg

sentiment in weergaloze coördinaten van volheid.

Eenvoud tot niets, zwijgzaam tot het duister te

raden laat. Blijf. Ver of dichtbij. Ook al besta je niet. 

Conny Lahnstein

8 september 2022

Uitzicht

Uitzicht

Onderscheid maken tussen beweging en geritsel,

tussen stilstand en duister, verzuchten en 

weerbaarheid en de strijd leveren om op te staan,

ongeduldig besluiten het te laten voor wat het is. 

Het baat niet. Grijs zijn de dagen, ook al hoor

je een stem, die deur naar het onbetwiste, denk

aan iets mooiers dan stugge struiken. Er is geen

vaste vorm, eerder ondefinieerbaar en schuchter. 

Haar bestaan onvermijdelijk maar een vreemde.

Conny Lahnstein

8 september 2022

Bron

Bron

De diepe voren van schade helen door schaamteloze 

hebzucht en exploratie aangebracht, onze verworven 

vooruitgang een afgang, ons bezit tot juk.

Starend over de rand van onze afgrond 

vraagt meer dan een vluchtige gedachte, 

meer dan een pleister op de wonde.

Te breken met het maakbare, niet ooit, 

maar de hoogste tijd overvloedig te zaaien, 

koesteren en te beheren, zien floreren, 

misschien, 

onszelf te herinneren waar 

het ooit om begon

te leven vanuit  

de bron

Conny Lahnstein

10 september

Monumentendag 2022

Thema: Duurzaamheid

Namen geven

Namen geven

 

Alles, ja alles moet een naam hebben. 

Truus. Maar daar zijn ze het niet mee eens. 

 

Mijn auto is zwart, dus moet hij Cees heten. Net 

als hun ‘meisjeshond’, want daar lijkt hij op.

 

Gedwee geef ik toe. Want, adoratie vraagt offers 

en aan kinderlogica valt nou eenmaal niet te tornen. 

Conny Lahnstein 

1 juli 2022

Temperament

Temperament

Hij draait rondjes op zijn vierkante meter, als een volmaakte derwisj, van muur 

tot kast tot muur, deur, hij is zijn ouderlijk heimwee naar het thuisland, stampt 

de bellen als een orkest aan zijn voeten op het gehavende linoleum, zonder 

bedwang dan alleen in een onophoudelijke drang te scheppen

in gracieuze obsessie, als een bezetene, onverstaanbaar prevelend in 

een universele taal van emotie en verbondenheid, het zweet aanhoudend 

gutst, zichzelf bont en blauw butst tot het besef van zijn eigen beperktheid, 

zijn grenzen zijn doorbroken om uiteindelijk zijn innerlijke leraar te vinden,

zijn oneffen pad te vervolgen, 

de traditie verlaat

en vervolmaakt

Conny Lahnstein

30 mei 2022

Geïnspireerd door briljant danser en leraar Akram Khan

Foto: dancingperfectlyfreedotcom

Murw (Poëziefestival Haarlem 2022)

 Murw

 

Hij had het gevaar voor willen zijn, groef zichzelf in

tot aanvaardbare diepte. Afgedekt met drek en bladeren

wachtte hij in ademnood tot de kust weer veilig zou zijn.

 

Ze kwam al jaren niet meer buiten, kon geen ramen 

verdragen, van waarachter ogen loerden. Verdrong haar

verdriet tot lange draden die zij tot zachte kussens weefde.

 

Gedwee liet ze het zich welgevallen, zijn tirannie liet 

wonden achter, om haar liefde te beschermen. Terwijl hij

de roodverlichte stegen bezocht voor kortstondig vertier.

 

Ooit gebroken, de moed ontnomen om de klink 

te drukken, voeten te stampen, een weerwoord 

te geven, vuisten te maken. 

 

Het murw makende besef voor niets te deugen, 

niet te passen in deze wereld vol onrecht 

en gelijkmatigheid.

 

Welke stormen nog te trotseren?

 

Conny Lahnstein

4 februari 2022

 

 

 

Speelbal

Speelbal

Het rinkelt en tinkelt in de verte, zij ontwaakt en 

spitst de oren, rilt, doet haren rijzen en haar hart 

koortsachtig vooruit hollen, tot ze ontwaart wat haar 

zo abrupt heeft gewekt, een slag doet haar tollen.

Ze zitten er al weken, ineengedoken op diezelfde verkozen 

plek, terwijl het aaneengeregen regent, hun veren bijkans 

verflensen. Er valt niets te verwensen. Zij zullen de eeuwenoude 

elementen trotseren om voort te leven in een volgend geslacht.

Ze speelt met hun leven, graait en zwiept ze hoog op, vangt

ze weer. Noem het oer of intuïtie, moordzucht. Ze is zich er 

niet van bewust. Tot ik de deur dreunend open gooi, zij vluchten, 

met dikke staart, gehavend pak. Ik raap haar op, streel haar,

haar nek en ik 

gebroken

Conny Lahnstein

7 april 2021

Zwavelstokjes II

 Zwavelstokjes II

Het zijn de valse honden onder ons die ondanks

oorverdovend verzet, de eigen grijze colonne weten 

te indoctrineren met dreigende taal vol loze leuzen,

hun gewaande logica en macht omzetten in slinkse

strategieën om zo hun levende marionetten te misleiden 

en vrijwillig het oorlogspad betreden, niet om de vrede,

maar om het dienen, hen te dienen, om te overwinnen, te

zegevieren op wie of wat dan ook, alles plat te branden om

nooit meer te blussen, er geen tijd is om leed te sussen en

ogen te sluiten van de ontelbare doden in de straten, van 

onschuldige kinderen, gewone mannen en vrouwen zoals 

jij en ik, die tevergeefs hun hand uitstaken, maar hulp uitbleef, 

omdat het spel moet worden gespeeld, 

desnoods tot voorbij het laatste licht.

Conny Lahnstein

6 april 2022

. 

Spiegel

 Spiegel

Om steeds weer in herhaling te vervallen,

steeds weer dezelfde weg te moeten nemen.

Het spiegelgladde water opnieuw te doorwaden 

als was er nooit iets gebeurd, blindelings.

De terugblik overbodig. Verlies went nooit.

Het nestelt zich in al mijn poriën zonder mij

te verlaten. Ik praat tegen je, stel de vragen. 

Je antwoorden hoor ik zonder stem. Ik knik.

Je hebt gelijk, altijd gelijk, omdat je niet meer

bent. De fles is gesloten, je geest op sterk

water gezet. En ik geloof je, hoor mezelf, lees

mijn gedachten, want je bent er nog. Nog wel.

Zolang ik je besta.

Conny Lahnstein

Zaterdag 2 april 2022

Kruideniersdochter

 Kruideniersdochter (1965)

Daar stond ze, versperde hen de weg. Groot was ze met blonde staarten en te zwaar voor haar leeftijd. Ze maande hen mee te komen, welnu, en allemaal. Ze waren heel jong, te jong en wisten alleen van het goede. 

Daar stonden ze op haar balkon. De onderbroeken laag, de billen nog nooit zo naakt, omdat het moest, omdat ze anders! En ze huilden onmachtige tranen, kenden nog geen wraak, want dan hadden ze haar geschopt, gebeten en geslagen.

Ze mochten niet klikken zei ze, maar deden het toch, want  bij thuiskomst vloeiden onmiskenbaar nog de tranen. De moeder kocht dit keer niets maar haalde haar verhaal.

Alhoewel de dochter nooit meer werd gesignaleerd bleven ze op hun hoede van het kwade, wat daar begon en nooit meer ging.

Conny Lahnstein

2 januari 2022

Eender, maar anders

Eender, maar anders

 

Het doet ertoe dat je dezelfde mond hebt, dat

je ranke lijf is waar ik altijd van droomde, je nagels

net zo gehavend en jouw bloed de mijne is. 

 

Dat je me tot op het bot kerfde, ik bijna brak en 

voelde wat leven is op het randje van de dood, omdat 

je me kooide en afsneed van het liefste wat nog was.

 

Het moest de tijd, de tijd moest vergaan, verbrokkelen

tot rede, tot de reden van mijn besluit afgestoft, mildheid

en begrip over je lippen vloeiden, onze monden weer dezelfde.

 

Om het te laten, in godsnaam te laten voor wat het was, 

onze voormalige toekomst voorbij. Kom, herken mij 

als voorheen, ik herken jou weer, zoals anders. 

 

 

Conny Lahnstein

13 maart 2022

Fluiten

Fluiten

Wat de zin van het leven is, vraagt de dronkaard. Fluiten, is zijn antwoord, iets
waarvan hij weet dat hij er een hekel aan heeft. Daarom juist, zodat hij vertrekt, 
en hij weet dat de mannen die nu een extra rondje doen binnen kunnen komen.

 
Een klant kan ik niet wegsturen gebaart hij hulpeloos. De glazen bier worden
gevuld, de serieuze neemt water. Met de armen hoog over de borst komen hun
leesbrillen ter sprake, de tranen die vloeien tijdens het rijden in de wind, de maten

 
van haringen in tonnetjes, ja, maatje 30 en 32 bestaan ook, nog maar een rondje.
Omdat hij er zeker 10 op kan en recht blijft lopen, het water uiteindelijk tot 
over de lippen komt, over spijt en dode haringen, de parttime baantjes omdat

het niet meer hoeft. Over nog meer klanten die hij niet kan wegsturen, je weet
wel wie. En de vrouw achter ons die zo uit een slecht toneelstuk lijkt te zijn
gestapt en alles met haar zeurende stem overstemt dat niets meer hetzelfde 

is, ze liever dood wil. De dochter quasi geïnteresseerd in het rond staart naar 
niets. Terwijl de deur open en dicht slaat, de mannen elkaar jennen naarmate 
het alcoholpercentage toeneemt, wij ons veel te volle bord half leeg eten en 

daarna fluitend afscheid nemen van onze tijdelijke vrienden. 

Conny Lahnstein
13 februari 2022
Bergen

En Passant

En Passant

Voor A.S.

 

Februari. We volgen haar, lopen vertraagd de tijd terug, trotseren de kille 

noordwestelijke wind en bij vlagen de ijzige regen. Scharen nog dichter 

bijeen om met gespitste oren te luisteren naar haar betoog over dichters 

 

en schrijvers van de stad, omdat zij wordt overstemd door langsrijdend

verkeer. Bevlogen vervolgt zij het pad van eigenzinnige dichters die 

de stedelingen ongevraagd bestookten met poëtische zinnen, omdat

 

het moest, als ademen. Woorden geschreven voor de eeuwigheid. Bronzen 

beelden en plaquettes in een trotse stad van wie ons weinig zijn bijgebleven. 

Zij blaast hen nieuw leven in, maakt zichtbaar wat leek vervlogen.

 

De digitale versie wordt ons naderhand toegezonden.

 

 

Conny Lahnstein

6 februari 2022