Vaart

Vaart

Even dacht hij mij te

herkennen, tilde zijn

hand op om te gaan

zwaaien, maar twijfelde,

terwijl zij naast hem 

gezeten het glas naar me

ophief en mij uitdagend

bekeek en ik daar

stond met mijn volle

boodschappentas aan

de kant van het water,

mezelf even zag door

hun ogen, en besefte

dat ik haar ook niet

herkende, en zij mij

onthutst achter lieten.

Conny Lahnstein

17 augustus 2020

www.connylahnstein.blogspot.com

Monddood (Poeziefestival HDL 2020)

Monddood

Dans macabre

De knoop draait zich vaster, de ogen

gesloten, alle hoop vervlogen, verdwaalt 

in een broekzak en vindt de uitgang niet,

in overvloed verdrinken en toch die droge 

mond, strikte regels overtreffen om zich 

zelf te redden tussen bekogelde muren, ze

droomden stepstones tot hogerop, valse 

beloften en pikorde, zwart geblakerde 

woorden incluis, het vertrek van streek. 

Conny Lahnstein

27-2-20

Gesprekken vice versa

Werk in Uitvoering (Poëzie in de Branding 2020)

Werk in Uitvoering

Met hun schepjes graven zij

een tunnel van ochtendgloren

tot avondrood onder de ruige

zee door. Ongeruste ouders

roepen tevergeefs hun namen,

want zij eten rømmegrøt en

stokvis bij Noren in Bergen.

Conny Lahnstein

1 maart 2020

Poëzie in de Branding

Thema: Noord-Zuid verbinding

Geen verzoeking

Geen verzoeking

Als ik later dood ben, en mag kiezen, 

dan het liefst die grote witte vleugels, 

waarmee ik - zoals in mijn dromen - kan

vliegen in onzichtbare luchtledigheid, 

verstrooi ik elke nacht schitterende 

sterren en jou mijn lief blijf ik nabij,

geniet ik van niets moeten, laat alles op

zijn beloop, zal ik spinnen als ik slaap, 

verruil ik alleen dat lange hemd voor 

een huispak, maar god nondeju

wat zal ik alles, 

wat zal ik jou missen.

Conny Lahnstein

Breekbaar

Breekbaar

Dat haar kop weer losstaat van haar 

romp door het getetter van ingefluisterde 

gedachten die niet van haar zijn, trillende 

handen niets brengen zonder morsen 

op dagen waarop ze de luiken het liefst 

sluit en er In koeienletters ‘Buiten gebruik’ 

opkalkt, doorgedraaid vanwege de 

zoveelste opgedrongen onheilstijding

waar ze het vooral niet met je over wil 

hebben, omdat het alles erger maakt, het 

spoor bijster raakt, tranen niet op hun 

beloop kunnen omdat ze niets, 

maar dan ook niets voelt.

Conny Lahnstein

19 juni 2020

1. https://www.pomgedichten.nl/

Onderonsje

Onderonsje

Ze schildert de lente, zegt ze, en klemt het 

puntje van haar tong weer tussen haar tanden,

een gele zon met lange stralen en bloemen 

in de kleur van de blossen op haar wangen.

Terwijl ze haar penseel in groen doopt en de

kat zich tussen de wiegende tulpen nestelt, 

vraagt ze of paashazen echt bestaan, of kippen

gekleurde eieren leggen en hoe je paars maakt.

Ik vouw een papieren mutsje voor haar ei, hard

gekookt en nog smetteloos wit, en antwoord 

dat ik nog steeds niet weet hoe het daarmee zit, 

dat het rood met blauw en een tipje wit is.

Dat ik kan toveren, zegt ze, mijn haren 

daarom van zilver zijn en dat ze lacht omdat 

ze weet dat elk moment het zoveelste 

paaseitje uit mijn linkermouw komt rollen.

Conny Lahnstein

10 april 2020

Bekroond met de enige echte virtuele Zilveren - een beetje kleur aan het leven - trofee op Pomgedichten.nl.

Commentaar door Pom Wolff:
—> een lief onderonsje. de genadeloze in mij pakte de pen op om te schrappen. maar er kan niets uit dit verhaal – de genadeloze legde de correctie pen weer neer en las. en las. en voelde hoe in het gedicht genoten wordt van de betovering op het gezichtje van het kind. inderdaad hoe je paars maakt?  hier wordt (bijna in proza) de wereld teruggebracht tot de essentie van het bestaan. in ieder geval waar het met pasen om draait. met een kind eieren schilderen en mooi maken en nog voor paasochtend dat heerlijke genieten – dat met de loop der jaren voorbij gaat en als het ware  oplost in de tijd. goed dat er dichters zijn die mooie momenten kunnen vast leggen.

Motief

Motief

Zoals ik daar stond op die verboden plek waar ik me

vergaapte aan een immens rode gloed - terwijl het

gevaar elk moment voorbij kon razen. Daar waar mijn

kinderlijk brein zich opende voor de eeuwigheid, voorbij

geboorte en verwekking, voorbij de goddelijke vonk en

mij deed beseffen dat niet het leven maar de angst ervoor

vleugels gaf. Dat zij de dood net voor was en mij

wegtrok, terugbracht naar mijn speelplaats waar

ik voortaan voor eigen bestwil werd gezekerd

en ik mijn fantasie de vrije loop gaf.

Conny Lahnstein

21 maart 2020 

Ze begint gewoon ergens

Ze begint gewoon ergens

Van oud naar nieuw en luistert

of zij haar eigen ontwikkeling hoort

of er kraaien krijsen

In het gele korenland

Vertwijfeld tuurt ze in het donkere water, 

dwingt haar haren tot een torenhoge 

knoet. Liefdesverdriet valt niet te delen.

Naakt en ongenaakbaar tart zij haar lot.

Het zilt bijt uit tot op haar ziel, kan hem 

niet vergeven. Ze baarde zijn dochter. 

Misdaad is haar erfdeel. De kentering 

kwam, gered door haar innerlijk weten. 

Ze moest diep gaan. Het opende de 

volgende variant aan de overkant. 

21-2-20

Conny Lahnstein

Reuring

Onderschat

Onderschat

Zoals hij daar voor haar staat,

met de handen in zijn zakken
en die afwachtende blik.

Dat hij donders goed begrijpt

dat haar grens is bereikt en zij

nu met het vleesmes in haar

dreigende hand.

Dat zij hem nooit weer zal

vergeven, dit het breekpunt is.

Dat hij haar verliest.

Conny Lahnstein

29 februari 2020

Daverend (Poëziefestival HDL 2020)

Daverend

Behendig balancerend over de zijlijn van 

haar bestaan, weigert ze mij te verstaan, 

klautert hoger en hoger tot ze uitkijkt over 

haar wereld, vanuit haar vertakte troon,

tot zij abrupt de diepte beseft en mij 

jammerlijk toeroept dat zij buiten spel 

staat, angst haar om het hart slaat, 

de weg terug een brug te ver. Eerst op 

de tast naar vaste grip en in neerwaartse 

spiraal als een volleerd acrobaat naar 

beneden dribbelt, dan de laatste sprong en 

met fier vendelende staart van opwinding 

de overwinning zegeviert.

Conny

28-2-20

Voor Got’Cha

Geschonden

Geschonden

Hij ontcijfert handschriften, speurt in stoffige 

laden naar verschoten manuscripten. Zijn hart 

maakt een sprongetje als hij doordringt tot de 

diepste zielenroerselen van de schrijver, 

huppelt een rondje. 

Ze kijkt op en prevelt woorden, alsof ze 

een liedje zingt zonder klanken, beschrijft de 

ochtendschemering in gedempte kleuren en 

verdwaalt in het weidse landschap. Herinnert 

zich zijn glimlach terwijl zij zich van haar 

ruisende jurk verlost, haar ontblote lichaam, 

hun wapperende haren. Gerammel doet haar 

verstijven en schuift de lade vluchtig dicht. 

Ademloos bestudeert hij de envelop, de 

sierlijke krullen, de inkt nat weggeschoven, de 

antieke opener. Zij kijkt hem aan vanuit een ver 

verleden terwijl hij haar wond weer open rist. 

Conny Lahnstein

22 februari 2020

Tête-à-Tête

Tête-à-Tête

Voor mijn allerliefste

Het was voorjaar, een gewone marktdag 

op zaterdag. De dag waarop ze zij aan zij 

langs kramen kuierden. Zo’n blauwe dag 

waarop hun gulle lach en verliefde ogen 

de tijd moeten hebben stilgezet, men 
hen verrast moet hebben nagekeken. 

Hij kocht voor haar zijn lievelingsbloemen, 

een kus op hun geheime liefde. Zij

koesterde ze als waren het zijn kinderen. 

De minuten dat zij de hoofden bij elkaar 

leggen, keer op keer diep in de ogen hun 

geluk aanschouwen, zijn nooit geteld,

zij begeven zich in het tijdloze.

Conny Lahnstein

14 februari 2020