In toom

In toom

Ze zeggen dat ze dood zijn! De wortels blijven 

onaangeroerd liggen. De straten blijven al

geruime tijd stil. Het rondje dorp vermeden. 

Er waren geruchten rond, over volle borden,

over afschrikwekkende leeuwenpoep, blonde 

beheerders en ontbrekende hekken.

Hij struint dagelijks de zanderige paden af,

vindt alleen hindes met jong grut. De bokken 

verscholen nog, beraden zich op hetere daden. 

Het zal niet door het slechte weer zijn wat op 

komst is. Het zullen de geweren zijn die dol zijn

op afschot. Zij zullen weten dat ze dood zijn, 

morsdood.

Conny Lahnstein

25 september 2018

Appelbergen

Appelbergen

Hij is niet in de stemming om te

dichten, zegt hij. Het hoofd werkt

niet mee. Hij mijmert boven een glas

kruidenthee over het Ballooerveld, 

maar de woorden willen niet komen.

Tegenover het terras staan jonge 

bomen in keurige rijen, ras bij ras, 

loodrecht te dromen van een royalere 

plek, ergens in iemands tuin. Hun groene

lover schittert in de warme najaarszon.

Ik kijk op en zie hem schrijven, 

waarschijnlijk over de voltooid verleden 

tijd, over de paden waar hij fietste en 

nog jong was. Over het landschap waar 

hij toen zijn vele stappen zette.

Hij leest voor, ik luister aandachtig, terwijl 

ik zijn grijze krullen zie dansen in de wind.

Conny Lahnstein

Paviljoen Appelbergen Glimmen/Onnen

13-9-18

Reinigingsritueel

Reinigingsritueel

De jaren duurden voordat zij de

verstikkende brieven tot een stapel

kon vormen, er afscheid van mocht

nemen, met een zwart lint - en dan 

toch maar een strik - kon omwinden,

zij een diepe kuil kon graven, ergens 
op een stille plek, het ambtelijk gedrocht 
de diepte inkieperen, de fik erin steken, 
en zelfs urenlang de nagloeiende 

tentakels gelaten kon aanschouwen. 

Tot de as verwaaide, zij opstond om het

duister te wissen, flink aan te stampen, en 

bijna gewichtloos maar gelouterd haar 

toekomst kon vervolgen. 

Conny Lahnstein

12-8-18

Waarom?

Waarom?

Als alles al gedaan is, alles al

eerder bedacht tot in de nerf

van het zoveelste blad. Het

licht net iets lichter of gedimd,

de geuren in kleuren of zwart-wit.

Wie ben ik dan om opnieuw nog

nieuwer het oude bekende? Wie 

ben ik om het potlood steeds ter

hand, de inkt te laten vervloeien?

Het kind in mij, tastend en proevend,

om alles te willen begrijpen, te 

omvatten, wil mij maar niet verlaten.

Is dat wat mij volledig mens maakt?

Conny Lahnstein

Midlaren 11-9-18

Beloop

Beloop

Daar staan ze. Ik herken 

ze aan zijn weide, aan zijn

poëtische woorden. Traag

komen ze nader, de kop iets

gebogen.

Jij verhaalt je verleden langs

de gerenoveerde ramen, waar

achter nu anderen verblijven,

wachten hun tijd, zoals jij

destijds.

En dan de Liefde langs de

meanderende rivier waar we

even op adem komen, hem 

herhalen aan de tafel waar 

hij ooit schreef.

Conny Lahnstein

De Liefde voor de Drentse Aa te Schipborg

En Dennenoord Zuidlaren

Rutger Kopland

11-9-18

Gastvrij

Gastvrij

Nu het bijna stil is als een vroege 

ochtend tussen bomen, als ruisende 

bladeren wuivend in de wind.

Nu je zacht de trap afdaalt, me goede 

morgen kust, wij de vogels raden en 

de koperen eekhoorn bewonderen,

vouwt de tuin zich om ons heen als een 

koesterende deken. Laten we de dag, 

laten we het zacht regenen.

Conny

11-9-18

Midlaren huisje Jacoba

Kleinood

Kleinood

In de tuin met de hoge rode beuken 

vindt hij ze, zijn knuistjes omklemmen 

ze als kostbare schatten. De deur klemt.

Priemende ogen volgen hem vanaf de 

schoorsteenmantel. Vossen spelen 

onophoudelijk tikkertje op tafel. 

Hij wast ze en schikt ze zorgvuldig 

in het doosje om te bewaren. Tot 

hij ze weer zal vinden, tot die tijd. 

Conny Lahnstein

10-9-18

Midlaren 

Avances

Avances

De zaterdagen zijn de langste,

trekken loom hun spoor van leegte.

Hij staart grauwe sluiers op ramen, de

klok verhaalt het zoveelste loze uur.

Zij sprak vloeiend Italiaans, liet alle

klanken dansen op haar rood

gestifte lippen. Hij herinnert zich hun

eerste blikken, verstrengelde handen.

Haar ring ligt onaangeraakt op

het houten dressoir. De kat zoekt

zijn blik. Hij staat op, het is laat. Het

weer staat op omslaan, morgen.

Conny Lahnstein

3 augustus 2018

Muizenbloed

Muizenbloed

Ze likt haar vacht, houdt stil.

Haar blik strak gericht op wat 

ongewenst zou kunnen zijn.

Het hapt naar adem, is zich

gewaar van dreiging. Bevriest. 

Ze weet dat de grens is bereikt, het 

heeft te lang geduurd, de stilte. Een 

koude rilling over haar lijf, haren rijzen. 

Ze weet dat ze niet aan hem ontkomt.

De weggeschopte schoen onderste

boven op het lichte laminaat. Ze wil

vluchten voor wat komt. Vegen bloed

verraden de levenloze vangst.

Zij neemt de benen.

Conny 

14-8-2018

Wrijving

Wrijving

Hoe dwingend mogen we zijn? Drijven 
we het op de spits in positieve 

gelaagdheid of strelen we zachtjes 
en dekken het toe met vele mantels?

We mogen niet dit en niet dat. Toch 
doen oorlogen boten zinken, het bloed 

stollen. Diepe wateren blijken te koud 
voor kindertranen, delen families op. 

We beheren het formuleren en 
maken dagelijks onze afgedwongen 

keuzes. We leven onszelf tekort, 
zoeken wrijving

zolang het glans geeft

Conny Lahnstein

21 juni 2018

Hiaat

Hiaat

Ze weten onophoudelijk aan het 

omheinde labyrinth te ontkomen. Waden 

hun sierlijke silhouetten door de deinende

branding. Houden stil tot aan het dorp, 

hun toevluchtsoord, waar de man ze bij 

naam toefluistert naderbij te komen. 

Zij zoeken onophoudelijk naar die

anderen. Dolen naar totale afwezigheid. 

Cirkelen de  uitgesleten paden rond. Zij  

kennen niet alle gevaren. Door angstige 

honden opgejaagd raken zij het spoor 

bijster, vallen onbedoeld ten prooi. 

Geen Tilanus nabij om het vloeiend bloed 

te stelpen. Het laatste leed nog niet geleden. 

Conny Lahnstein 

Na een gesprek met J.S. over de damherten in Zandvoort

26 juni 2018

Noot: Het gedicht speelt zich af op en rond het Tilanuspad (Christiaan Berhard Tilanus, 1796-1883, was Nederlandse medicus en hoogleraar in de medicijnen).