Fluiten
Wat de zin van het leven is, vraagt de dronkaard. Fluiten, is zijn antwoord, iets
waarvan hij weet dat hij er een hekel aan heeft. Daarom juist, zodat hij vertrekt,
en hij weet dat de mannen die nu een extra rondje doen binnen kunnen komen.
Een klant kan ik niet wegsturen gebaart hij hulpeloos. De glazen bier worden
gevuld, de serieuze neemt water. Met de armen hoog over de borst komen hun
leesbrillen ter sprake, de tranen die vloeien tijdens het rijden in de wind, de maten
van haringen in tonnetjes, ja, maatje 30 en 32 bestaan ook, nog maar een rondje.
Omdat hij er zeker 10 op kan en recht blijft lopen, het water uiteindelijk tot
over de lippen komt, over spijt en dode haringen, de parttime baantjes omdat
het niet meer hoeft. Over nog meer klanten die hij niet kan wegsturen, je weet
wel wie. En de vrouw achter ons die zo uit een slecht toneelstuk lijkt te zijn
gestapt en alles met haar zeurende stem overstemt dat niets meer hetzelfde
is, ze liever dood wil. De dochter quasi geïnteresseerd in het rond staart naar
niets. Terwijl de deur open en dicht slaat, de mannen elkaar jennen naarmate
het alcoholpercentage toeneemt, wij ons veel te volle bord half leeg eten en
daarna fluitend afscheid nemen van onze tijdelijke vrienden.
Conny Lahnstein
13 februari 2022
Bergen
