Ontij

Ontij

Nu we bij machte zijn om elke cel tot 

voorbij de kern te ontleden, in te zoomen

op de diepere lagen van het bestaan en ons 

incompetente brein tarten om dat laatste 

stukje schepping compleet te krijgen, 

hoe meer we dit wonder op afstand 

beschouwen, ons ontkoppelen van ons 

bestaansrecht tot woekerende eencelligen.

Moeder aarde - dit keer door eigen toedoen – 

voor de zoveelste keer dreigt te vergaan, 

zijn er de redders die het roer overnemen, 

schieten met boomstekken in veraste grond, 

de ontvankelijke aardkorst bekogelen met 

miljoenen zaadbommen, plastic zeeën 

afromen, tuinen ontstenen, om wat nu nog is, 

om het tij te keren.

Conny Lahnstein

8 oktober 2019

Zappen

Zappen

Ik droomde van je, zei ze, we zouden 

om klokslag 3 onzichtbaar worden. Ze

verwees me naar haar bed om tijd te 

winnen en ging kinderen leren wandelen.

Het is nooit te laat om oplossingen te 

vinden voor angsten en eenzaamheid,

zei ze. Je moet vragen anders wordt je

overgeslagen. De deuren luisteren niet. 

We lopen langs het pad, er komt geen

eind aan als je niet kijkt, zei hij. Loze

gedachten schieten als paddenstoelen 

uit de grond. Zij wil ze omschoppen. 

Hij heeft de helft van 

haar hart geroofd. 

Conny Lahnstein

7 oktober 2019 

Stoer

Stoer

Uiteraard staat ze haar mannetje, heeft 
ze haar woordje klaar. Boent ze vloeren, voedt 
ze de gulzige monden van haar goddeloze 
kroost, staat ze paraat voor naderend onheil 
en biedt ze zielenrust. Op haar kun je rekenen,

zij heeft alles onder controle. 

Tot ze ‘s avonds als een dweil op de

bank neerzijgt, de tv het woord laat

doen in oeverloos gelul en starend zolang 

het maar beweegt. De zak chips en de 

zoveelste fles Merlot laat nivelleren tot

haar gemoed de bodem heeft bereikt.

Haar bed heeft het nakijken. Het is een 
kwestie van los kunnen laten. 

Conny Lahnstein

2 oktober 2019

Fluistering

Fluistering

Het zou een vlinder mogen zijn 

die in een oogwenk dartelend mijn 

aandacht trekt, als een soort van teken 

van leven, voor heel even maar. 

Het zou een zuchtje wind mogen

zijn, die mij zacht influistert dat het 

goed is zo, die me geruststelt als de 

wolken zich donker samenpakken. 

Dat hij er als het ware toch nog zou 

zijn en ik verrast kon glimlachen. Hem 

weer voor me te zien, zoals ik hem weet, 

voor even voel, zoals ik me hem herinner.

Conny Lahnstein

1 oktober 2019