woensdag 7 maart 2018

Kloof -Poeziefestival HDL 2017

Kloof

De vrouw had de moed mij
te verbannen naar die hoek.
De hoek voor de brutalen,
ongehoorzamen en stukken
onverlaat.

Die hoek die mij nooit zocht,
ik niet wist, nog onbewust van
goed en kwaad. Gestoord door
mijn gesnif door niet aflatend
snot en vol gesnoten zakdoek.

maande zij mij tot schaamte.
Die verdoemde hoek, genageld
door onrecht. Mijn stromende
tranen druppend gevloerd om
er uiteindelijk met andere ogen
uit te komen

en het onschuldige kind in mij
daar achterliet.


Conny Lahnstein
1 februari 2016
Haarlemse Dichtlijn thema “Stampende Stilte”



Vleugels

Vleugels


Ergens ben ik afgehaakt, heb ik doodse
beelden het zwijgen opgelegd, verliet ik
het strijdtoneel, want zoveel is teveel.

Ergens ben ik gestrand, aanbeland in een
tuin vol vogels, zaaide ik mooi weer en zette
ik mij te ruste op het zingende bankje.

Daar heb ik gewacht op bloesem, het gerijpte
fruit, vlinders uitgezwaaid en de dode takken
gesnoeid, tot de storm in mij was geluwd.

Daar ben ik ontwaakt, heb ik gesponnen draden
ontrafeld, de ogen geopend, mijn vleugels
gestreken, en ben ik vervlogen in het moment.


Conny Lahnstein

7 maart 2018

Waterfietser

Waterfietser

Hij fietst en tringelt over
schuimgekopte golven. Werpt
met groot gemak elke eenzame
schelp en vis liefdesbrieven toe.

Alleen de kreeft houdt
hij op royale afstand; zijn
banden zijn te vaak geplakt.

Conny Lahnstein

27 februari 2018

Kus

Kus

De zee was woest, niet op
hem maar op de vloed die
eb maar doods en stil vond.

Hij stuurde zijn lief een kus
en verliet als laatste het dek
om voor altijd door schuimende
golven te worden verzwolgen.

Conny Lahnstein
27 februari 2018

Overnieuw

Overnieuw


Terwijl ik mijn zoveelste verjaardag vier maken
oude cellen plaats en verblijf ik in mijn achtste lijf,

de buurvrouw mijn oude bankstel toevoegt aan haar
meubilair en erin neerzijgt naar de laatste trend

het bos op oeroude grond verjongt, wij keer op keer
onze voorouders herbeleven, geschiedenis overdoen

en ons toch steeds weer vergapen aan bloesems in
de lente, vertederen bij elk aangevangen leven,

onze versteende voetafdruk en filosofiën achterlatend
om als nagelnieuw inzicht te worden opgegraven.


Conny Lahnstein

22 februari 2018