Ontmoetingen

Ontmoetingen

Vandaag is hij te moe. Herhaalt het voor de 

zekerheid en sluit beleefd zijn deur. Ernaast

wordt met deuren gegooid, terwijl ze smijt met 

afkortingen. Taal is nou eenmaal haar ding.

Haar aanrecht schreeuwt om een doekje. Ze 

wil mens zijn, geen cliënt. Ongevraagde hulp

bestraft ze met blauwe plekken. Pleisters 

worden niet meer verstrekt, ook niet stiekem.

Als het tegenzit wuift ze naar de bloemen,

speelt ze Koningin op haar eigen landgoed.

Schildert de hemel blauw, spelt ‘tamponeren’

in de nog natte verf. Later volgen de vlinders.

Ze laat zich steeds vaker duwen, zodat er meer

tijd overblijft. In het park herinnert ze zich hoe

vakantie voelt. Vertelt dat ze ooit geroofd is

en haar moeder kinderloos achterbleef.

Nog net geen tranen bij het afscheid. 

Conny Lahnstein 

28 oktober 2022

Zo'n dag

Zo’n dag

Ze zegt dat het niet past, dat het niet de hare is. 

Een kattenbrok doet haar rolstoel slippen. Er wordt

gezaagd in de tuin, de schijven vallen. Het is 

herfst zeg ze, terwijl de ander constant rondjes draait

om zijn as. Twee suikerklontjes met melk graag.

Op haar deur lees ik ‘thuis’ en iets over sprookjes. 

Te bang dat ze hier niet langer mag wonen. Haar hoofd

gloeit van het alles te moeten onthouden, omdat ze

steeds vergeet. Ze zouden erachter kunnen komen.

De volgende shift wordt afgelost, niemand gevallen

vandaag. Wel een zieke, de tests liggen klaar. Kranen

worden doorgespoeld. Het regent te hard voor een frisse 

neus. Een ambulance rijdt voor. Niemand weet waarom. 

We houden u op de hoogte.

Alleen hij wist ervan. Ze was al langer in de war.

De nacht valt met

de laatste zuchten.

Conny Lahnstein

15 oktober 2022

Keerzijde

Keerzijde

De sleutel omdraaien in het roestige slot,

weifelend de deur, ooit hermetisch gesloten, te openen

tot het kraakt. Het rag omsluiert haar bij het

binnentreden poogt nogmaals haar het web in te lokken.

Daar het diffuse licht, ooit gedoofd. In 

de uitgesleten voettreden de trap op. Ergens

moet het zich bevinden, haar verwaarloosde

jeugd, nagenoeg gestorven aan ontkenning.

Dan de zware gordijnen, sluiers vol stof gevangen

om vooral niet op te laten waaien en geheimen prijs 

te geven, haar geheimen, 

de ramen te openen 

om te vervliegen

en uit te ademen

Conny Lahnstein

11 september 2022

Muziek: Harold Budd & Brian Eno, The Pearl

Beroofd

Beroofd

Dat ze baart. Hen opvoedt. Kookt en

hem gehoorzaamt, zich kleedt zoals het hoort:

gehuld in zwarte doeken. 

Dat ze zwijgend een gat brult van verlangen.

Haar dromen ziet verwelken, haar leven even uitzichtloos 

als de nabije waanzin. 

Omdat vrijheid gevaarlijk is.

Omdat ze vrouw is.

Conny Lahnstein

4 oktober 2022

Gaandeweg

Gaandeweg

We luisteren naar de stilte op

een bankje in het duin. 

We zien hetzelfde maar schrijven 

anders.

Gedachten graven naar die 

ene volzin die mij gaande houdt

En dan het antwoord vanaf een fiets:

Het leven is zo gek nog niet!

Conny Lahnstein

13-8-22

Duinen bij Bakkum

Voorbijgangers

Voorbijgangers

Vertel jij het of ik?

Samen!

Ik weet niet of ik samen wil.

Gezellig toch?

Ik weet niet of ik het gezellig vind.

We zien het wel.

Conny Lahnstein

13-8-22

Transitie

Transitie

Is als zand wat door mijn vingers blijft

De dingen anders had willen doen

Afstand ziet groeien

Achteraf mijzelf 

Vooruit ziet gaan

Ergens een keerpunt.

Niet te vermijden. 

Conny Lahnstein

13-8-22

Interpretatie

Interpretatie

Dat licht, bijna klassiek, in grote 

golven uiteenspattend, majestueuze

tonen gonzen, maar geluid ontbreekt. 

Waar het oog van de meester

elke pixel in een digitale 

penseelstreek ombuigt naar

een mystieke werkelijkheid.

Immense luchten, waarin vogels

op thermiek in volmaakte vluchten

en wij ons overweldigd afvragen

Wat was er eerst en wat niet?

Conny Lahnstein

7 augustus 2022

Museum Jan, tentoonstelling Saskia Boelsums (fotograaf)

Bitterballen

Bitterballen

Ze strijkt het haar uit

haar gezicht, herschikt

haar zonnebril, glimlacht

naar haar tafelgenoot.

In grote gebaren vertelt ze

dat ze bang is voor bussen,

over als ze erin zit en ze om 

zouden kunnen waaien.

Ze snaaien de snacks die 

worden neergezet. 

Conny Lahnstein

7 augustus 2022

Terras Du Monde, Amstelveen

Gesprek I

Gesprek I

Het houdt nooit op,

ook al is er een plan,

naar boven of beneden,

niets maakt nog uit.

Het is afgesloten. Waar 

vinden we nog houvast?

We komen hier vaker, 

maar blijven op afstand.

Men kent het van horen 

zeggen, en iedereen herkent

het. Legt ons het zwijgen op.

Het is beter zo.

We wijzen dezelfde kant uit.

Het is tijd want zij 

glimlachen.

Conny Lahnstein

7 augustus 2022

Terras Du Monde, Amstelveen

Klem

Klem

Als hij de lade opent, steekt het handvat in

zijn buik vanwege het gebrek aan ruimte. Uit 

de douchekop stroomt een pisstraaltje. Het matras 

is zo hard als een plank en ’s nachts komt hij amper

aan slapen toe vanwege de geluidsoverlast buiten.

Zijn vrouw verklaart dat hij geen link heeft met

het universum, waardoor hij alle ellende over

zichzelf afroept. En vooral dat hij een luxepaardje

is door zijn verdorven opvoeding, eerder dankbaar 

zou moeten zijn. Geïrriteerd plet hij een mug.

Hij gelooft niet in toeval, eigenlijk in niets, rommelt maar

wat aan. Vol trots bekent hij een grote zeikerd te zijn, 

een raspaard in het klagen. Laat alles over zich heenkomen,

het gezemel van zijn vrouw incluis. Maar zonder haar zou

hij niet bestaan, geeft hij toe. Dan is het gedaan voortaan.

Desalniettemin

Vanaf volgende week staat

de caravan te koop voor.

Conny Lahnstein

23-07-2022

Siri

Siri

Zat er maar zo’n digitale Siri in mijn hoofd, zodat

Ik alles wist, van A tot Z en meer. Zonder moeite

vond ik de route van het eenzaamste huis op 

Pampus naar het meest afgelegen Korla in Tibet.

Binnen 1 seconde wist ik de betekenis van

dispergeren, sprak ik vloeiend Tabassaran met 

haar 348 naamvallen en had ik geen last van

Hippo-potomon-stroses-quippe-dalio-fobie.

De vraag is alleen of zo’n zogenaamde allesweter, 

betweter, allesvreter, die alles gelooft en pikt, onzin

en leugens niet van elkaar kan onderscheiden,

haat verspreidt en lak heeft aan lijden, bij me past.

Evolutie is aantoonbaar gebaat bij twijfel, dus 

houd ik het bij gezond verstand.

Voorlopig dan

Conny Lahnstein

1 juni 2022

Gesprek II

Spiegel

Om steeds weer in herhaling te vervallen,

alweer dezelfde weg te moeten inslaan.

Het spiegelgladde water opnieuw te doorwaden 

als was er nooit iets gebeurd, blindelings.

De terugblik overbodig. 

Verlies went nooit.

Het nestelt zich in al mijn poriën zonder mij

te verlaten. Ik praat tegen je, stel de vragen. 

Je antwoorden hoor ik zonder stem. Ik knik.

Je hebt gelijk, altijd gelijk, omdat je niet meer

bent. De fles is gesloten, je geest op sterk

water gezet. Maar ik volg je, hoor mezelf, lees

mijn innerlijke gedachten, want daar ben je. 

Nog wel.

Zolang ik jou besta.

Conny Lahnstein

Zaterdag 2 april 2022

Galerie

Galerie

Met stok bestijgt hij moeizaam de oude trappen,

aanschouwt de creaties van haar hand,

zwijgt en knikt. Het is dan ook échte kunst.

Tussen de beelden raakt de hond verward in

zijn riem, daarboven ruisen aaneengeregen 

gebaren, geen acht slaand op zijn angstige staart.

De glazen bol in de kast draait om zijn middelpunt,

daarnaast kogels in keurige banen hangend aan 

wolken, een stier laat zich leiden door een nymf.

Zonder poten komt een kubus nergens, eveneens

het groene gehaaitande vehikel. De grijze vlassige

vlakken drijven in wit, een vrouw verdrinkt in blauw.

De mijne hangen gedrieën in de kleinste ruimte, 

de titels verdraaid, maar het geeft niet, want

het bubbelt en borrelt, en de kaas wil ook wel.

Conny Lahnstein

10 oktober 2022

Opening expositie Dutch Luxury Design Buren (09-10-2022)