Kruideniersdochter

 Kruideniersdochter (1965)

Daar stond ze, versperde hen de weg. Groot was ze met blonde staarten en te zwaar voor haar leeftijd. Ze maande hen mee te komen, welnu, en allemaal. Ze waren heel jong, te jong en wisten alleen van het goede. 

Daar stonden ze op haar balkon. De onderbroeken laag, de billen nog nooit zo naakt, omdat het moest, omdat ze anders! En ze huilden onmachtige tranen, kenden nog geen wraak, want dan hadden ze haar geschopt, gebeten en geslagen.

Ze mochten niet klikken zei ze, maar deden het toch, want  bij thuiskomst vloeiden onmiskenbaar nog de tranen. De moeder kocht dit keer niets maar haalde haar verhaal.

Alhoewel de dochter nooit meer werd gesignaleerd bleven ze op hun hoede van het kwade, wat daar begon en nooit meer ging.

Conny Lahnstein

2 januari 2022

Eender, maar anders

Eender, maar anders

 

Het doet ertoe dat je dezelfde mond hebt, dat

je ranke lijf is waar ik altijd van droomde, je nagels

net zo gehavend en jouw bloed de mijne is. 

 

Dat je me tot op het bot kerfde, ik bijna brak en 

voelde wat leven is op het randje van de dood, omdat 

je me kooide en afsneed van het liefste wat nog was.

 

Het moest de tijd, de tijd moest vergaan, verbrokkelen

tot rede, tot de reden van mijn besluit afgestoft, mildheid

en begrip over je lippen vloeiden, onze monden weer dezelfde.

 

Om het te laten, in godsnaam te laten voor wat het was, 

onze voormalige toekomst voorbij. Kom, herken mij 

als voorheen, ik herken jou weer, zoals anders. 

 

 

Conny Lahnstein

13 maart 2022