Verstrikt
Je hebt mijn begrip
doof gemaakt.
Ik heb je moeten
verbannen tot de
reden weer vatbaar
wordt, tot we
binnen handbereik
komen, naar elkaar
kunnen staren in een
mogelijk vervolg.
Waar zullen we elkaar
vinden? Onder
de stenen in gepantserd
krioelen,
verregend tussen het hoge gras of
boven de hoogste
wolken in een
voortdurende
overlevingsvlucht?
Laten we wachten tot onze
rokken weer
dartel opwaaien, de
zomer de lente als
nieuw in ons doet
ontkiemen. Dan kom
ik je snoeien waar de
klimop je verstikt.
De ware toedracht blijft
een vraag.
Conny Lahnstein
11 juli 2017
