Toedracht
Het is de
natuur, zeg je. Niet anders. Hij
vloog te
hoog, zijn kop tegenwinds. Het
overzicht
kwijt. Te onervaren, weet je, nog
niet bestand
tegen de felle elementen.
Het was
tijd, wist ik. Niet anders. Ik leerde
steeds
hoger vliegen, mijn kop vastberaden,
het overzicht
steeds scherper. Te eigenzinnig,
zei je, bestand
geworden tegen je overmacht.
De kop
liet hij hangen, liet zich te gemakkelijk
vangen. Ze
raadde mij hem in een doos te doen,
2 uur
lang, ongestoord in het donkerste donker.
Jaren
duurde het voordat ik mijn stramme vleugels
weer uit
durfde slaan en de vrijheid verkoos. Hij stierf
langzaam
een holle dood en ik besef
dat ik
het had kunnen zijn.
Conny
Lahnstein
23
februari 2017
