Wrijving

Wrijving

Hoe dwingend mogen we zijn? Drijven 
we het op de spits in positieve 

gelaagdheid of strelen we zachtjes 
en dekken het toe met vele mantels?

We mogen niet dit en niet dat. Toch 
doen oorlogen boten zinken, het bloed 

stollen. Diepe wateren blijken te koud 
voor kindertranen, delen families op. 

We beheren het formuleren en 
maken dagelijks onze afgedwongen 

keuzes. We leven onszelf tekort, 
zoeken wrijving

zolang het glans geeft

Conny Lahnstein

21 juni 2018

Hiaat

Hiaat

Ze weten onophoudelijk aan het 

omheinde labyrinth te ontkomen. Waden 

hun sierlijke silhouetten door de deinende

branding. Houden stil tot aan het dorp, 

hun toevluchtsoord, waar de man ze bij 

naam toefluistert naderbij te komen. 

Zij zoeken onophoudelijk naar die

anderen. Dolen naar totale afwezigheid. 

Cirkelen de  uitgesleten paden rond. Zij  

kennen niet alle gevaren. Door angstige 

honden opgejaagd raken zij het spoor 

bijster, vallen onbedoeld ten prooi. 

Geen Tilanus nabij om het vloeiend bloed 

te stelpen. Het laatste leed nog niet geleden. 

Conny Lahnstein 

Na een gesprek met J.S. over de damherten in Zandvoort

26 juni 2018

Noot: Het gedicht speelt zich af op en rond het Tilanuspad (Christiaan Berhard Tilanus, 1796-1883, was Nederlandse medicus en hoogleraar in de medicijnen).

Bespiegeling

BESPIEGELING
Uitgewerkte I-Phone opname

Luister naar dit landschap,
hoor de vogels in vele talen,
op trek naar verre oorden of
cirkelend van plek naar plek.

Hoor het zwermen van de hommels.
Een paard dat het water doorwaadt, 

het spiegelend watervlak met 

elke pas doorbreekt.

Het ruisen van de zee op afstand
in milde vlagen tot onrust de golven 

opdrijft en woest weerkaatst
tegen de zilveren duinen.

Banden trillend over oneffen
paden, een eenzame voorbijganger.
Ik wandel mijn passen door
het snerpend zand,

veeg mijn verwaaide
haren tot een open zicht.
Ik zwicht telkens weer voor
dit noeste landschap,

leg mijn oor te luister
naar haar ware aard.

Conny Lahnstein,

PWN duinen Bergen aan Zee,
zondag 15 april 2018

Verjaagd

Verjaagd

Vier zijn het er, weerkaatsen schichtig door de 

straten. Het hoort niet zeg hij, dat men ze voert 

en veegt de stenen tuin vrij van hoop op leven.

Haar nachten verglijden in schemering, al jaren. Ze 

hoort ze voorzichtig naderen, telt voetstappen. Het 

zoeklicht lonkt haar naakt, richt en raakt nauwkeurig.

Het heeft zich genesteld als een onderhuidse angel, 

houdt hem wakker, de ogen gesperd. Toch is de 

dag niet angstig meer. Het zijn de herten maar.

Conny Lahnstein

21 maart 2018