Murw
Hij had het gevaar voor willen zijn, groef zichzelf in
tot aanvaardbare diepte. Afgedekt met drek en bladeren
wachtte hij in ademnood tot de kust weer veilig zou zijn.
Ze kwam al jaren niet meer buiten, kon geen ramen
verdragen, van waarachter ogen loerden. Verdrong haar
verdriet tot lange draden die zij tot zachte kussens weefde.
Gedwee liet ze het zich welgevallen, zijn tirannie liet
wonden achter, om haar liefde te beschermen. Terwijl hij
de roodverlichte stegen bezocht voor kortstondig vertier.
Ooit gebroken, de moed ontnomen om de klink
te drukken, voeten te stampen, een weerwoord
te geven, vuisten te maken.
Het murw makende besef voor niets te deugen,
niet te passen in deze wereld vol onrecht
en gelijkmatigheid.
Welke stormen nog te trotseren?
Conny Lahnstein
4 februari 2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten