Ochtendgloren
Die dag waarop hij zijn zwartste jas aantrok,
sloot hij zijn deur achter zich en liep zijn
schaduw achterna naar het duin tot aan
de onstuimige zee.
Daar tuurde hij naar zijn leegste leegte, voorbij
de ondergaande zon en de purperen nacht.
Het zuigend zand omsloot zijn enkels als
genageld tot aan
het ochtendgloren waarop zijn verwaaide jas de open
zee verkoos. Hij twijfelde hem achterna, tot dribbelende
steltlopertjes, dansende wieren en wuivend helm hem
tomeloze schoonheid gebaarden,
hij terugliep, zijn schaduw vooruit,
maar nu zeker wist door
het licht van de zon.
Conny Lahnstein
14 juli 2016
gedicht ter bemoediging voor P.F.
4-12-2022 nieuwe herziene versie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten