Het andere huis
Het stille zeedorp, omgeven door
verlaten
duinen, verkondigden geen welkom. De
tuin
ontbrak aan lieflijk lover, maar zwarte
aarde
bedekt met zompig mos. De treurige
stronken,
moedwillig gekapt en gelaten voor wat ze
waren. Modderige voetstappen op het
onbekende laminaat.
We tuurden onrustig de ramen, zochten
naarstig onszelf en de zo gekoesterde
herinneringen. Wensten ons de
Teunisbloem
en overvloedige Bosrank. Zelfs de
Tjiftjaf en
de Merel vervlogen in tijd en tranen.
Geen
troostende sneeuw, maar de
onophoudelijke
gure storm.
Langzaam thuis komen, als zaailingen
vaste voeten voelen in omgespitte aarde,
ongedurig de planten en het lengen van
de
dagen. De lente de vogels, het
ontluikende groen,
het leven in de vijver. De duinen steeds
meer
onze duinen. Je wachtte de dagen tot de
eerste
neergestreken Waterjuffer.
Het lover ruist voortdurend, want ze
zeewind
zal nooit rusten. Maar het huis, de
katten soezend de zonnestralen en wij
komen
weer op adem.
Conny Lahnstein
Egmond aan den Hoef, 1 juni 2016
Ergens opnieuw, waar tijd herademt en toekomst een verrassing ;-)
BeantwoordenVerwijderen