Soelaas

SOELAAS

De ochtend wenste zich een rozenboog,

zo hoog als Ra kon reiken, om de

ooit zo tierende roos – ‘wit’ zei Anna –

weer ruim baan te verstrekken.

Vaart bracht mij ter plekke, aleer ik de 
slapende man op een roze briefje verzocht 

alarm te slaan, mits ik voor altijd zou

verdwijnen. Ik was gewaarschuwd.

Het was niet die ik verwachtte, maar

een meisje op blote voeten. Zij schroomde

de deur open, niet op kier, maar net genoeg

om mij in haar mediterrane geuren te verhullen.

In haar zweem liet de weg terug zich

dromen. Behaagde onderwijl het vooruitzicht

van witte pracht, weldra sierlijk verweven.

Die gedachte bracht mij thuis.

De kat krulde mij tegemoet, liet zich

gulzig kroelen. Het alarm werd geslagen,

dat wel, maar niet om mij, want de man lag 
nog te slapen. Het was de merel op haar hoede

en de boog voortaan haar baken.

Conny Lahnstein

8 juli 2016