Verzilt verpozen
We
eigenen onze weg.
Bochtig
repeteren we
de namen
van inheemsen,
zeldzaam.
Weidsheid
wijzend,
tot aan grazige
luwte.
Wil traag en
ondoorgrondelijk.
De handen
open tot
verstuiving,
want alles
verandert,
niets beklijft
tot
geluk.
De
onbekenden kleuren,
ontvankelijk
voor wat zingt,
rust of
beschut wil. Of tot
zoet
verleiden.
Alles bot
uit, ontspruit,
Maar het oog
wil haar
ampel herkennen.
Zij vraagt
geen onderscheid,
berust
in haar lot.
Zij
verdort desnoods.
Conny
Lahnstein
12 juli
2016 - BE30
Geen opmerkingen:
Een reactie posten