Ontij
Nu we bij machte zijn om elke cel tot
voorbij de kern te ontleden, in te zoomen
op de diepere lagen van het bestaan en ons
incompetente brein tarten om dat laatste
stukje schepping compleet te krijgen,
hoe meer we dit wonder op afstand
beschouwen, ons ontkoppelen van ons
bestaansrecht tot woekerende eencelligen.
Moeder aarde - dit keer door eigen toedoen –
voor de zoveelste keer dreigt te vergaan,
zijn er de redders die het roer overnemen,
schieten met boomstekken in veraste grond,
de ontvankelijke aardkorst bekogelen met
miljoenen zaadbommen, plastic zeeën
afromen, tuinen ontstenen, om wat nu nog is,
om het tij te keren.
Conny Lahnstein
8 oktober 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten