Kruideniersdochter (1965)
Daar stond ze, versperde hen de weg. Groot was ze met blonde staarten en te zwaar voor haar leeftijd. Ze maande hen mee te komen, welnu, en allemaal. Ze waren heel jong, te jong en wisten alleen van het goede.
Daar stonden ze op haar balkon. De onderbroeken laag, de billen nog nooit zo naakt, omdat het moest, omdat ze anders! En ze huilden onmachtige tranen, kenden nog geen wraak, want dan hadden ze haar geschopt, gebeten en geslagen.
Ze mochten niet klikken zei ze, maar deden het toch, want bij thuiskomst vloeiden onmiskenbaar nog de tranen. De moeder kocht dit keer niets maar haalde haar verhaal.
Alhoewel de dochter nooit meer werd gesignaleerd bleven ze op hun hoede van het kwade, wat daar begon en nooit meer ging.
Conny Lahnstein
2 januari 2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten