Eender, maar anders
Het doet ertoe dat je dezelfde mond hebt, dat
je ranke lijf is waar ik altijd van droomde, je nagels
net zo gehavend en jouw bloed de mijne is.
Dat je me tot op het bot kerfde, ik bijna brak en
voelde wat leven is op het randje van de dood, omdat
je me kooide en afsneed van het liefste wat nog was.
Het moest de tijd, de tijd moest vergaan, verbrokkelen
tot rede, tot de reden van mijn besluit afgestoft, mildheid
en begrip over je lippen vloeiden, onze monden weer dezelfde.
Om het te laten, in godsnaam te laten voor wat het was,
onze voormalige toekomst voorbij. Kom, herken mij
als voorheen, ik herken jou weer, zoals anders.
Conny Lahnstein
13 maart 2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten