Onderhuids
Zoveel zingt en zuigt onophoudelijk
mijn aandacht. Het trekt aan mijn
voeten, grijpt me bij mijn enkels.
Ik
sta als genageld. De vloed te hoog,
mijn vleugels lam.
Haar hoofd hangt, het zoeken moe.
Onvindbaarheid en onbegrip
stampen woede. De moeder
verdronken in onmacht, een
bevroren vader.
De deuren gesloten maar door
kieren luistert het. De treden
kraken, de slaap licht en onrustig.
De kat laat zich voor even strelen,
korrels zand nog in haar vacht.
Conny Lahnstein
7 januari 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten