Onderspit
Uiteindelijk
zal tijd de schepping
achterhalen, ons laten verdwalen in
hopen zand, waar wij doorheen
kunnen kruipen en al waar we
ons nog aan durven
vastklampen.
We proberen
ons vege lijf aan de
laatste strohalm te redden, duwen
en strijken alles glad tot op de
door
ons bepaalde plek. Volhardend
schikken wij alles naar ons eigen
lot.
Tot het
water in eeuwige vloed ons
aan de lippen stijgt, geen
weerwoord
meer heeft. Wij vliezen tussen onze
tenen herinneren en gewichtloos
tussen
de golven verdwijnen. Geen glimp,
dan
alleen de opgestoken vinger in het
niets.
Conny Lahnstein
30 januari 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten