Catacombe
Welk kleinood heb ik ooit
begraven, misschien wel
levend en verdoofd gelaten
voor wat het was, schijnbaar
onbeduidend, tot later.
Riep me of smeekte, me
onderhuids fluisterde,
tevergeefs maande tot
aandachtig luisteren,
overstemd door huilende wind.
Wetend de dood, verjoeg
zij mijn kind tot schaduw,
verleidde mij tot luchtdicht
en ondoorgrondelijk labyrinth,
kil en verlaten.
maar het zaad, latent
wachtend haar tijd, ooit
tijdloos geworteld, ontvouwt
mij, herschikt mijn blind wezen
naar onafwendbaar licht.
Conny Lahnstein
7 juni 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten