Schroom
Gezien de tijd, had ik de man op
het bankje in het park
beter moeten aanschouwen,
vertrouwen dat wat hij
deed – voer strooien voor de
eksters, de vogelvrijen –
meer inhield dan mijn eerste diffuse
gedachte.
De man van het bankje in het
park, een hoed met
gestreken veren, zijn schijnbaar
dromerige katten
naast hem gezeten, overpeinst
zijn werkelijke wezen,
totdat hij moe berust, rookt nog
maar een sigaar.
Hij voert de eksters als betreft
het zijn kinderen, en
ik loop schoorvoetend voorbij en
twijfel, of ik naast
hem zal neervlijen om zijn haren
zacht te strelen,
een lied zal neuriën, al was het
alleen maar
om het gouden zonlicht op zijn
donkere wimpers
van dichtbij te aanschouwen
Conny
1 september 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten