Onthecht

Onthecht

Het sloeg gaten in de tijd, de afgekalfde

liefde, strook voor strook. De vele voetstappen,

geduldig en wankelend, elke millimeter afgetast.

Blind waren we. Doof voor dreigend onheil.

De nevel doemde op, liet ons dolen. De vogels,

geschrokken namen zij hun vlucht. De zee

onstuimiger dan ooit. De ossen graasden zich een

weg. Ik verliet de kudde en zocht mijn heil elders.

Conny Lahnstein

30 januari 2017

Woudweg, bankje BE30, Bergen aan Zee

In ogenschouw

In ogenschouw

Het onophoudelijke ruisen

van de zee. Het suizen van

de noorden wind langs mijn

oren. Het helm wuivend door

elk jaargetijde als wiekende

vogelveren. Met argusogen

struin ik de schoonheid, vergaar

ik elke klank en kleur. Proef ik

het zoute verleden tot heden.

Speur ik het verborgen leven.

Kalf ik langzaam af als het

zilveren duin, rustend op een

bankje en keer ik terug, telkens

weer, om met haar te vergrijzen.

Conny Lahnstein

30 januari 2017

Woudweg t.h.v. bankje BE30 Bergen aan Zee.

Hoed

Hoed

De zoveelste hoed fietst hijgend voorbij. De man plast

in verboden toegankelijke oorden, terwijl het helm hem

onophoudelijk toewuift. Hij kijkt verbaasd, hij straalt, aapt

mij na. Vandaag heb ik met hem de oerossen getrotseerd,

reed ze zonder blozen of blikken voorbij, mijn rode wangen

deerden hen dit keer niet. De deken van mos lijkt giftig, de

Meidoorn toont zwarter en stekelig. Bijna angstaanjagend,

maar is zich van geen kwaad bewust. Daar ligt het duin stil

van bleekheid. De opgetrokken nevel kleurt haar in veelvoud

terug. Hij keert terug uit zijn gewelfde aarde. De ingesproken

woorden zwemen hem nog na. Zijn mondhoek krult tevreden

op, zijn koude handen reiken. Die koek heeft hij verdiend.

Conny Lahnstein

30 januari 2017

Woudweg t.h.v. bankje BE30 Bergen aan Zee.

Onbeantwoord

Onbeantwoord

Dat ik verlamd schuivelend mijn weg zocht, tot

aan de glazen ramen. De wachter de deur opende,

mijn zetel tooide en ik mijzelf omhoog hees.

Dat ik daar zat, verschuilend in doeken, terwijl ogen

van de toenemende menigte op banken gezeten,

geduldig maar priemend mijn richting op keken.

Totdat ik moed had mijzelf op te richten en wankelend

het rulle zandpad herinnerde, schoorvoetend een

gebogen man voorbij liep die mij bedenkelijk vroeg:

Ik ken je in vele gedaanten, maar wie is echt?

Conny Lahnstein

24 januari 2017

Coloriet

Coloriet

Het regent. Koud en stil ligt het duin daar,

gedistingeerd en onverbloemd. De gekromde

twijgen bieden geen soelaas. Een ruig

schouwtoneel door vogels en koeien verlaten.

Het stenen pad zigzagt ons tot aan die dierbare

plek. Ik verwonder in elk zicht de contrasten,

penseel met mijn ogen de diepe pigmenten,

markeer de grillige ruimten tussen elk detail.

Een compositie in hellend vlak. Arme grond,

maar wild en woelig in kwetsbare erosie.

Verregend keren we haar de rug toe. Het

blonde helmgras kent geen afscheid.

Conny Lahnstein

9 januari 2017