Vergankelijk
Hij
droomde de nacht niet zacht.
Zoals
altijd vertelde hij haar erover,
want hij
wist dat liefde slapende luistert.
Half
slaapdronken schilderde hij haar de
afgebroken
gebouwen, plekken die hij ooit
koesterde.
De dierbare stenen, de
kamers
waar hij vertoefde verdwenen,
tot
puinhopen verdreven. Niets bleef over.
Zelfs de
zoete herinnering verijdeld.
Daarna
bouwde hij de oude wijken
opnieuw
met leuningloze trappen en
waagde ze
omhoog.
Hij
draaide zich om en sliep verder.
Zij bleef
wakker en daalde de trap af
naar
beneden.
Conny
Lahnstein
8
januari 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten