Onthecht
Het
sloeg gaten in de tijd, de afgekalfde
liefde,
strook voor strook. De vele voetstappen,
geduldig
en wankelend, elke millimeter afgetast.
Blind
waren we. Doof voor dreigend onheil.
De
nevel doemde op, liet ons dolen. De vogels,
geschrokken
namen zij hun vlucht. De zee
onstuimiger
dan ooit. De ossen graasden zich een
weg.
Ik verliet de kudde en zocht mijn heil elders.
Conny
Lahnstein
30
januari 2017
Woudweg,
bankje BE30, Bergen aan Zee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten