Coloriet
Het
regent. Koud en stil ligt het duin daar,
gedistingeerd
en onverbloemd. De gekromde
twijgen
bieden geen soelaas. Een ruig
schouwtoneel
door vogels en koeien verlaten.
Het
stenen pad zigzagt ons tot aan die dierbare
plek.
Ik verwonder in elk zicht de contrasten,
penseel
met mijn ogen de diepe pigmenten,
markeer
de grillige ruimten tussen elk detail.
Een
compositie in hellend vlak. Arme grond,
maar
wild en woelig in kwetsbare erosie.
Verregend
keren we haar de rug toe. Het
blonde
helmgras kent geen afscheid.
Conny
Lahnstein
9 januari
2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten